​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس?

سمیرا در حالیکه با گل توی دستش ور میرفت گفت: میای باهاش فال بگیریم

نگاهم درحالیکه به گل بود

گفتم: فال؟!!!

- آره دیگه، همین که گلبرگاشو بکنیم

- وای از دست تو دختر، اون از کارات تو گلزار شهدا، اینم از فال گرفتنت

خندید و گفت: مگه چیه، چیکار کردم خب

خندیدم و فقط سری از تاسف تکون دادم، یعنی این دختر آدم نمیشد ..

قرار بود امروز بریم سینما که من پیشنهاد دادم بریم گلزار،

 گرچه سمیرا اول مخالفت کرد ولی تونستم راضی اش کنم، 

البته آخرش پشیمون شدم از دست کارای سمیرا ..

انقدر تو گلزار اومد و رفت، یه بار گل بخره برا خودش، یه بارم گیر داده بود با شهدا یه بستنی بزنیم، یه بار هم شروع کرد به سلفی گرفتن که ترجیح دادم دیگه برگردیم خونه قبل اینکه اوضاع بدتر بشه ..

نفسمو دادم بیرون که 

گفت: خب شروع میکنم، کمی فکر کرد و گفت: آهان! 

گلبرگ اول رو کند و 

گفت: یه خاستگار خوب میاد برام

گلبرگ بعدی: یه خاستگار بد میاد

و همینجور ادامه میداد، دیگه واقعا از خنده نمیدونستم چیکار کنم

‎?نویسنده: بانوگل نرگــــس

​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس?

فقط با بهت بهش نگاه میکردم که با همون حالت عصبی همراه بغضی تو صداش

 ادامه داد: بی پدری واست کم نبود که خواستی عباس رو هم از دست بدی، ما دِین خودمون رو به این کشور ومردم ادا کرده بودیم بابامونو دادیم، حالا رسیده بود به عباس … اره …

صورتش پر اشک شده بود، دوید رفت بیرون، داغ نداشتن بابا هیچ وقت از دل هیچ کدوممون نمیرفت،

مهسا چه بد بی پدر بودنو به رخم کشید ..سرمو گذاشتم رو زانوهام،

این اشکها کی دست از سرم برمیداشتن،

چقدر سخت بود بدون تو بابا ….

.

.

.

گوشی رو برداشتم، صداش مرهمی شد روی قلب شکسته ام

- سلام

- سلام عباس

- خوبی؟!

سعی کردم تمام تلاشمو بکنم متوجه بغضم نشه که تا چند دقیقه پیش بخاطر حرفای مهسا گریه می کردم: خوبم! 

کمی ساکت بودیم که

پرسیدم: تو چطوری ؟!

- الحمدلله خوبم، راستی مامانت اینا چطورن؟ مهسا خانم؟، محمد چطوره؟؟

آهی کشیدم و

گفتم: خوبن، همه خوبن

- خداروشکر

باز سکوت، نمیدونستم چی بگم، همیشه همینطور بود قبل زنگ زدنش به همه چی فکر میکردم که چی بهش بگم اما وقتی زنگ میزد هیچی به ذهنم نمیرسید،

وقتی زنگ میزد فقط دلم می خواست صداشو بشنوم

صدام زد: معصومه

- بله

- به مامانم حتما سر بزن، ببین که حالش خوب باشه

- چشم

‎?نویسنده: بانوگل نرگــــس

در حال چیدن کتابام تو قفسه بودم،

مهسا اومد کنارم نشست و با ذوق

گفت: معصومه! تا چند وقته دیگه با آتنا دوستم میخواهیم بریم ثبت نام، میخواهیم کارگردانی بخونیم

نگاه گذرایی بهش انداختم و بی هیچ حرفی همچنان مشغول کارم بودم

 که باز

گفت: وای حتی به اینم فکر کردم .. اولین فیلمی که در آینده میسازم چی باشه

خنده ای کرد و

گفت: میخوام فیلم زندگی تو رو بسازم و اسمشو بزارم “یه بدبخت “

بعدم خندید، از حرف بی مزه اش اصلا خنده ام نگرفت،

با حرص فقط مشغول گذاشتن کتابام بودن، عباس قول داده بود امروز تماس میگیره اما تا الان زنگ نزده بود و این اذیتم میکرد،

تو همین فکر بودم که مهسا با صدای نسبتا بلندی 

گفت: دارم با تو حرف میزنما، نمیشنوی معصومه

کمی نگاهش کردم، واقعا حوصله ی مهسا رونداشتم،

وقتی دید بی هیچ حرفی انقدر جدی نگاهش میکنم، بلند شد ایستاد و 

گفت: تو چرا اینجوری شدی، دیگه معصومه قبل نیستی، همش ناراحتی، تو که طاقت نداشتی چرا فرستادیش؟؟؟ 

مکثی کرد و باز با حالت عصبی

گفت: چرا گذاشتی عباس بره، جلوشو میگرفتی، گذاشتی بره که خودت به این حال و روز بیفتی؟؟؟؟

‎?نویسنده: بانوگل نرگــــس

​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس?

اشکمو با پشت دست پاک کردم و

گفتم: سخته عاطفه، به خدا خیلی سخته، همش میترسم …

 میترسم نتونم دیگه ببینمش … حتی تصور ندیدنش هم سخته … بخدا ما خیلی کم کنار هم بودیم .. ما چرا حق زندگی آروم نداریم .. عاطفه سخته، سخته…

چشمای عاطفه هم کمی پر شده بود از بغض، اما تمام سعی اش رو میکرد آروم باشه 

-  آره منم میدونم چه سخته، ولی باور کن به همه ی سختیاش می ارزه،

کمی مکث کرد و آروم صدام زد: معصومه!

با چشمای خیسم به چشمای صبور عاطفه نگاه کردم که

گفت: تو این مسیر که پر از سختیه، 

فقط دنبال خدا باش!

.

دنبال خدا!!

مگه گمش کردم؟؟  

خدا کجاست؟؟

کجا ایستاده و منو تماشا میکنه، داره امتحانم میکنه، 

میخواد ببینه این معصومه پر مُدعا واقعا توان صبر تو این راه رو داره ..

خدایا! کجایی؟!

کجایی یا ارحم الراحمین …

کجایی یا غیاث المستغیثین …

به فریادِ دلِ بی تابم برس خدا …

.

“خدایا شاید تمام بی قراریام

برای اینه که تو رو گم کردم”

‎?نویسنده: بانوگل نرگــــس

​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس?

- دیگه بدتر، خواسته با یه تیر دو نشون 

بزنه، هم تو رو بدست بیاره هم خدارو

چشمکی ام چاشنی حرفاش کرد

- عاطفه جان ول کن این بحث رو، اصلا قضیه اینطور نیست، اون اصلا وقتی از خارج برگشت تازه منو دید، اصلا ول کن عباس رو

باز یاد عباس افتاده بودم، 

یاد تمام دلتنگیام،

 یاد تمام نبودناش،

 یاد تمام سهمم که از عباس فقط نداشتنش بود …

نگاهمو به پایین دوختم، درد داشت …

نداشتن عباس خیلی درد داشت …

عاطفه انگار نگرانی رو تو صورتم دید که دستشو رو دستم گذاشت و

گفت: انقدر بی تابی نکن براش معصومه

نگاهمو بهش دوختم، عاطفه تنها کسی بود که منو میفهمید،

- سعی کن قوی باشی، این راهی که خودمون خواستیم پس باید تا ته تهش باشیم

با بغض گفتم: تهش چیه؟! 

با صدای لرزون خودم جواب خودمو دادم: #شهادت

- شهادت یکیشه، ممکنه جانباز بشن، قطع عضو، یا شایدم جاویدالاثر …

دلم درد گرفت، جاویدالاثر، یعنی … یعنی از داشتن پیکرش هم محروم میشدم،

مثل رفیقش حسین که رفت و برنگشت، 

 وای که چقدر وحشتناک بود، چقدر دردناک …

قطره ی اشکی خودشو از گوشه ی چشمم روی گونه ام سُر داد

دستمو کمی فشار داد و

گفت: معصومه نباید انقدر زود خودتو ببازی، به حضرت زینب اقتدا کن، خودتو برای هر خبری باید آماده کنی، 

صبور باش، تو رسالتت این نیست که ضعف نشون بدی

‎?نویسنده: بانوگل نرگــــس

​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس?

لبخند عمیقی رو لبای عاطفه نشست و

گفت: دیگه چیزی نمونده، هفته ی دیگه میاد

بعدم نگاهش به یه گوشه ی اتاق که گهواره ی نرگس رو اونجا گذاشته بود و قشنگ تزیینش کرده بود کشیده شد و

گفت: به نظرت هادی خوشش میاد از تزیین گهواره نرگس

لبخندی زدم

درحالی که نرگسی که چشماش به خواب رفته بود و تو گهواره اش میذاشتم 

گفتم: خوشش بیاد؟؟ 

 من که میگم عاشقش میشه، انقدر که با ذوق تزیین کردی

- وای نمیدونی چقدر خوشحالم، معصومه باور کن یکی از بزرگترین آرزوهام این شده که ببینم هادی نرگس رو بغل کرده و رو سینش گذاشته و داره نازش میکنه

کنارش نشستم و

گفتم: آرزوت براورده میشه حتما آبجی جون!!

عاطفه این روزها خیلی خوشحال بود، روزهایی که دلتنگیاش داشت به پایان میرسید، براش خیلی خوشحال بودم،

یه کم نگاهم کرد و 

گفت: من آخرش نفهمیدم، این آقا عباس تون چیشد که خارج و ول کرد اومد اینجا تا بره جنگ، عجیب نیست؟!!

نگاهم رو به گهواره ی هدیه ی خدا دوختم و 

گفتم: اونقدر ها هم عجیب نیست، آدم که عاشق باشه هر کاری میکنه برای رسیدن به معشوقش، از همه چی حاضره بگذره

خندید و

 گفت: پس قضیه عشق و عاشقی بوده ما خبر نداشتیم

سریع گفتم: نه نه، منظورم این نبود، یعنی، یعنی عباس به عشق خدا و حضرت زینب “سلام الله علیها “اومده

‎?نویسنده: بانوگل نرگــــس

​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس?

لبخند محوی زد وبی توجه به من مشغول تکوندن لباساش شد

یه کم نزدیک تر رفتم و با خنده

گفتم: حالا من چند شب پیش یه چیزی گفتم بهت، دیگه توقع نداشتم بری تو کار خیر و رحمت های آسمونی رو از دست شیاطین جامعه نجات بدی

دستشو تو آب حوض برد تا روم آب بپاشه که سریع دویم سمت پله ها 

گفتم: چیه خب، بده بهت میگم خیّر

خندید و درحالی که مشت پر آبش رو به سمتم مینداخت

گفت: بذار دستم بهت برسه

با خنده وارد اتاقم شدم، مهسا با تعجب نگاهم میکرد

- چیشده؟!!!

فقط میخندیدم، راستش خودمم از خودم تعجب میکردم که بعد این مدت بازم میتونستم از ته دل بخندم .. 

.

.

.

.

کیک رو که تو فر گذاشتیم منو عاطفه رفتیم تو اتاق،

امروز پنج نفره تصمیم گرفته بودیم کیک درست کنیم،

مهسا و فاطمه و سمیرا هنوز تو آشپزخونه بودن و بلند بلند حرف میزدن و میخندیدن،

برام خیلی جالب بود 

که هر سه شون با عقاید و علایق مختلف چه زود باهم جور شده بودن

نرگس رو بغل کردم و لپشو محکم بوسیدم

رو به عاطفه که رو تخت نشسته بود و مشغول تا کردن لباسای نرگس بود

گفتم: حالا بابای نرگس جون کی میاد؟!

‎?نویسنده: بانوگل نرگــــس

​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس?

نگاهی به محمد که جلومون راه میرفت انداخت و گفت: اون دو تا پسر اومدنو مزاحم شدن که یه دفعه داداشت رو دیدم صداش زدم اونم اومد کمک ..به خدا اگه داداشت نبود، بدبخت میشدم، داشتم از ترس سکته میکردم، پسرای عوضی

بعدم شروع کرد تند تند حرف زدن: از همون اول هم میدونستم که اون شال قرمزه با رژ قرمز خیلی تو دیده، عحب اشتباهی کردم، لعنت به هرچی مزاحمه تو این دنیا، آسایش رو از آدم سلب میکنن ..

رسیدیم جلوی خونشون، محمد همچنان به سمت خونه حرکت میکرد،

دم خونه ی سمیرا اینا ایستادم و در حالی که سمیرا هنوز هم بانگرانی درحال حرف زدن بود بهش خیره شده بودم،

اصلا نمی فهمیدم چی میگه، 

فقط داشتم به محمد و سمیرا فکر میکردم، 

وای یعنی امکان داشت سمیرا زنداداشم بشه!!

از فکرش لبخندی عمیق روی لبم نشست که با نیشگونی که سمیرا از بازوم گرفت به خودم اومدم و 

گفتم: عه چیه!!

با حرص گفت: من داشتم از استرس میمردم، اون داداش بدبختتم که کتک خورده، اونوقت تو داری میخندی

- به تو نخندیدم که

- بس به کی میخندیدی دقیقا؟؟؟؟

باز با تصور اونچه که تو ذهنم بود نزدیک بود خنده ام بگیره، سریع باهاش خداحافظی کردم و گفتم: من فعلا برم، میبینمت بعدا

وای که چقدر داشت خنده ام میگرفت، تصور سمیرا کنار محمد خیلی جالب بود ..

سریع خودمو رسوندم خونه، محمد تو حیاط کنار حوض نشسته بود و داشت دست و صورتشو میشست، 

با لبخندی که رو لبم بود 

گفتم: بابا جنتلمن، بت من، اصلا زورو ..

‎?نویسنده: بانوگل نرگــــس