_اگه من به جای اون بودم میگفتم چهل تا دراز نشست تو بیابون بری بقیه راهم تا فکه بدویی??

_باتشکر?

 میگما حالا میشه بریم؟سپیده لبخندی زد گفت: با کمال میل?

بعد از عبور از دروازه به یه جای هموار رسیدیم که به جای جاده مانند رسیدیم که پر از سنگ ریزه بود،از سپیده جلوتر راه میرفتمو از اطراف عکس مینداختم دور بر هم علف های سبز به چشم میخورد یکم اونورتر بین بوته ها و علف ها سیم خاردار دیدم به سمتش که حرکت کردم  یه محوطه ی کوچیکی رو دیدم  که دورشو کلا با سیم خاردار پوشونده بودن و توش یه  سری پرچم یازهرا (س) و یه چیزای شبیه گل لاله (که فک کنم از جنس چوب بود)به چشم میخورد. سپیده از فاصله ی چند متریم داد زد :

_-فاطمه چرا داری از اونجا میری،داری مسیرو برعکس طی میکنی.اینجا انتهای یادمانه باید از اون سمت خاکریز شروع کنیم بیــا بریم?

رو به سپیده که حالا بهم رسیده بود گفتم : جدی؟باشه فقط قبلش میگی اون لاله ها نقش چیو دارن؟?

_خیلی خب 

و با دستش یه چیزیو نشون داد مسیر انگشتشو که گرفتم ب یه تابلوی چوبی رسیدم 

_ببین فاطمه اون تابلو رو میبینی همون ک روش نوشته شیار المهدی؟

_امممم آره دیدم

_اون تیکه ک دورش سیم خارداره شیار المهدیه اون جاهایی ک گل لاله داره محل تفحص شهدا بوده.?

من به شخصه عاشق این شیارم میبینی چ گلای ریزی از توش دراومده از” خاکی که با خون شهدا آبیاری شده “?

بعد از این حرف محکم دستمو گرفت و از راهی که اومده بودیم برگشتیم به سمت ورودی و از اون سمت شروع به حرکت کردیم.

از یه جای کانال مانند که دور و برش پر از تابلوهای چوبی بود در حال عبور بودیم و منم تند تند تصاویرشونو ثبت میکردم .

تابلوی ” برخدا توکل ، بر ائمه توسل ” خیلی قشنگ بود.

یکم که حرکت کردیم به یه شیار دیگه رسیدیم . راهمونو کج کردیم و به سمت راست حرکت کردیم و از یه سری پله که با گونی درست شده بود بالا رفتیم . اینبار به یه جای خییلی بزرگ و هموار با زمین خاکی که جمعیت بیشتری توش بود و چند تا درخت به صورت پراکنده هم توش ب چشم میخورد رسیدیم .

بعد از اینکه از تابلوی #لبخند_بزن_بسیجی عکس انداختم با سپیده از کنار یه تانک بزرگ رد شدیم و به یادمان رسیدیم .

به نظر من یادمان خیلی شبیه گنبد شوش دانیال (ع) بود .

دور و بر یادمان کلی پرچم #ما_آماده_ایم به چشم میخورد،توی یادمان مزار چند تا شهید گمنام بود .

سر مزارشون نشستیم براشون فاتحه خوندیم هرچند اونا باید برای ما حمد بخونن که اونا زنده اند و ما مرده،چفیمو روی  یکی از قبرها که بوی گلاب میداد کشیدم .دلم میخواست ساعت ها کنار مزارشون بشینم و باهاشون حرف بزنم اما سپیده گفت باید سریع بریم تا به آقایون برسیم. با بی میلی از جام بلند شدم و ادامه ی مسیرو با عجله طی کردیم اما با اصرار از سپیده وقت گرفتمو از سنگرهایی که عراقیا ساخته بودن هم عکس انداختم .

وقتی دوباره ب ورودی رسیدیم سپیده گفت : ای بابا پس اینا کجان ؟

_سپیده من اینجا ماشینی نمیبینم،فک کنم زود اومدیم.

سپیده با کلافگی نگام کردو گفت : ماشین چیه خواهرم ؟ هنوز درست نشده باید دوباره برگردیم همونجا، فاطمه دعا کن ماشین درست بشه وگرنه دیگه نمیتونیم ادامه ی مسیرو بریم چون از ماشینای دیگه عقب افتادیم

با شنیدن این حرف انگار آب داغ رو سرم ریختن .سرمو انداختم پایینو صورتمو با دستام پوشوندم،اشکام بی اختیار می ریختن

چند دقیه بعد ضربات محکمی به بازوم سرمو آوردم بالا وبا چهره ی نگران سپیده مواجه شدم 

_-فاطمه ؟واااا چرا گریه میکنی؟

چرا هرچقد بهت زدم ج ندادید؟ نیم ساعته اشکانینا اومدن منتظر موندن، بیا بریم دیگه

با همون حالت گریه و تضرع گفتم : سپیده به خاطر اعمال خراب من ماشین اینطوری شده. شهدا میخوان منو از همین جا برگردونن،با این حرفم برادر سپیده ب سمت ما برگشتو یه چیزی به سپیده گفت، سپیده هم با آرنج به پهلوم زد و بهم فهموند که باید سریع حرکت کنیم. آقا حسام که از همون اول که سرمو بالا آوردم پشتش بود و دستاشو از پشت به هم قفل کرده بود  با قدمای بلند شروع به حرکت کرد . یکم ک راه رفتیم و از یادمان دور شدیم دلم بدتر گرفت . بیصدا اشک میریختم طوریکه سپیده متوجه نشه هر چند تو عالم هپروت سیر میکرد .

حالا دیگه مردا یه دومتری ازمون جلو افتاده بودن یاد اون جمله ی رو تابلو افتادم، با خودم گفتم توکلت به خدا باشه توی ذهنم شروع کردم با حضرت زهرا حرف زدن.

چند قدم جلوتر رفتمو و از بقیه جدا شدم . هدف از گروه بندی این بود که راهو گم نکنیم و حالا به مقصد رسیده بودیم پس لزومی نداشت که بخواهیم با دو تا مرد ادامه ی مسیرمو بگذرونم و البته بهم خوش نگذره بنابراین قدمامو تند تر کردم .

پیش پوستر بزرگ #ما_آماده_ایم یه جمعیت حدودا 20 نفره به چشم میخورد.

منم به سمتشون رفتم تا بلکه اطلاعاتی نصیبم بشه.

در همون حین به پشتم برگشتم و جای قبلیمون (که ده متر تا اینجا فاصلا داشت ) رو نگاه کردم تا ببینم سپیده هنوز اونجاس یا نه اما با چهره ی خشمگین آقا حسام که یه اخم غلیظی توش موج میزد مواجه شدم و البته آقا اشکان و سپیده هم هر دو دست به سینه و با اخمی که اونقدرها غلیظ نبود نگاهم میکردن.

لبمو گاز گرفتم ولی سریع خودمو به اون راه زدم و گوشمو به حرفای راوی سپردم.

-دو روز از فروردین 61 گذشته بود که عملیات فتح المبین کلید خورد .تو استخاره ی محسن رضایی که برای انجام عملیات آزاد سازی این مناطق انجام شد ابتدای #سوره_ی_فتح آمد و نام عملیات فتح المبین گذاشته شد . رمزش رو هم گذاشتند #یا_زهرا(س) 

مرحله ی اول عملیات رزمنده ها از شیار ها میکردن که به کمین عراقی ها خوردن. تو همین شیارها خیلیا شهید شدن . اینو گفتم که بدونید موقع راه رفتن کجا قدم میزارید . اگر فتح المبین پیروز نمیشد ،تا پنج تا عملیات هم نمیشد این زمین های بزرگ و سایت ها رو آزاد کرد . به یادبود شهدای این منطقه یادبود زیبایی ساختن تا شما شاید بتونید تو فضای اون روزها قدم بزنید .شیار های کوچه مانندی که آروم آروم شما رو از خودتون عبور میده تا دلتون نرم بشه و آشتی کنید با هر آنچه که از یاد بردید.

یاد شهدایی همچون #حسن_باقری ،#مجید_بقایی ،#محسن_وزوایی و خیلیای دیگه . التماس دعا ازتون داریم . بفرمایید از سمت دروازه حرکت کنید .

بعد از اتمام حرفای راوی شروع به حرکت به سمت دروازه کردم . باصدای پیام گوشیم قفلشو بازکردم . سپیده بود… –اصلا کار خوبی نکردی که خودتو با پلیس جماعت درانداختی .خربزه خوردی پای لرزشم بشین …?

وا یعنی چی ؟پلیس ؟کی پلیسه؟ بدون توجه به سوالاتی ک تو ذهنم پیش اومده بود گوشیمو گذاشتم تو کیفم . متاسفانه دوربینمو تو راه داده بودم سپیده نگه داره و نمیتونستم از سر در زیبای این دروازه ی کاهگلی عکس بندازم . بالای دروازه عبارت فالله خیر حافظا و هو الرحم الراحمین توی کادر آبی رنگ به چشم میخورد . از دیواره چسبیدم تا از پله ها بالا برم که با صدای سپیده سر جام ثابت موندم .?

_فاططططمه تو همون حالتی که هستی بمون خیلی ژست قشنگیه

و بعد صدای چیک چیک دوربینم به گوش رسید . بعد اون صدا به پشتم برگشتم تا سپیده رو ببینم . 

_فاطمه خانم درسته ک چند ساعت پیش شمارتو بهم دادی اما نگفتی ک پیام ندم.?

_خب اره.

_پس چرا ج نمیدی?

_ج نمیدم ؟ یعنی چی ؟?

_ای بابا یعنی چرا جواب نمیدی?

_خب… چیزه.

_چیزه؟?

_آخه تو نوشتی با پلیس جماعت در نیوفتو ازین حرفا خب یکم چرت و پرت نوشته بودی من باید چی جواب میدادم؟?

و به شوخی بهش گفتم : من تو هزینه ها بهروی دارم.

_خانم نسبتا بهره ور من چرت و پرت ننوشته بودم  و پیامی که دادم کاملا جدی بود .  بعد دستاشو گرفت رو به آسمون و گفت : ای خدا چی میشه ماشین درست نشه برگشتنی هم با داش اشکان و آق احسام برگردیم تا این بفهمه پلیس کیه ؟?

 چه نوع خربزه ای خورده که باید پای لرزش بشینه و البته خدایا بهش بفهمون کوچه ی علی چپ شلوغه بره تو افق محوشه سنگین تره .

تک خنده ای کردمو گفتم : الهی آمین??

 اما وژدانن چرا اونجوری نگاهم میکردین ؟?

_میدونی ؟ آقا حسام خیلی ب این چیزا حساسه ما هم به تبعیت از اون اخم کرده بودیم . اونا با کلی دردسر یه راوی واسه کاروانمون پیدا کردن بعد  تو رفتی پیش یه کاروان ک معلوم نیس واسه کجاس .از طرفی وقتی منو تورو به دست اونا سپردن خب به غیرتشون بر میخوره سرمونو بندازیم پایین هرجا دلمون خواست بریم دیگه .☹️

اشی (اشکان) میگه : حسام کلا تو عملیاتا هم رو نیروهاش فوق العاده حساسه .

یه تار مو از سر یکیشون کم بشه خون جلو چشاشو میگیره .?

با چشمای پر از تعجب گفتم : واضح تر حرف میزنی ؟ نیروهاش دیگه کین ؟?

_ای بابا تازه داری میگی لیلی مجرد بود یا متاهل ؟?

_ههه . اونکه زن بود یا مرده خواهرم

_حالا همون،ببین این آقا حسام فرمانده اس. یعنی پلیسه، داداش منم پلیسه،اما من هیچ وقت این درجه مرجه هاشونو یاد نمیگیرم .? نمیدونم سرگرده یا سرهنگه به هر حال یه چیزی تو این مایع هاس دیگه، بنابراین اگر برگشتنی هرگونه خشونتی نسبت به خودت دیدی ناراحت نشیا ،هرچند آخر عصبانیتش با تعریفایی که اشی میکنه یه اخم کوچیکه . ولی ب نظر من خیلی ترسناکه یعنی خیلی جدیه?

_که این طور ?

همونطور که سرش پایین بود ادامه داد:اخه منکه لیاقت ندارم.?

اشکان:حسام جان ول کن تو رو خدا،الان ولت کنیم دوباره میزنی زیر گریه که از قافله عقب موندم و وژدانن دارم ابپز میشم بخون دیگه.

خلاصه ما پشت برادر حسام ایستادیم و قامت بستیم وشروع کردیم به نماز خوندن انقدر با شیوایی و صوت زیبا عبارات عربیه نمازو ادا میکرد که واقعا فهمیدم اینجور که من نماز می خوندم  از دم همشون غلط بوده خخخخ?

بعد از نماز دوباره شروع به حرکت کردیم، یکم که جلوتر رفتیم تفاوته این منطقه‌رو با جایی که قبلا بودیم کاملا حس میکردم اینجا کم کم فضای محوطه سبز می شد درختا و بوته های سبز رنگی به چشم میخورد.

کلا تو هپروت بودم که عبارته ((انا فتحنا لک فتحا مبینا)) به چشمم خورد.

باورم نمیشد اینجا فتح المبین بود.

ناخوداگاه یه لبخند زدم و این ایه از قرانو زمزمه کردم.

رسیده بودم به قطعه ای از شلمچه که

حکم کربلا رو داشت.

همونطور که بااخم به روبروم زل زده بودم سپیده اومد کنارم نشست.

_خانووومه،فاطمه خانوووم چرا اخم کردی؟?

_هیچی فکرم مشغوله،کجا میخوایم بریم؟?

_وااااا،تو نمیدونی؟ داریم به بهترین قسمتی که تو عمرم دیدم میریم

انقد با اشتیاق جملشو گفت که با ذوق چشمامو مظلوم کردمو گفتم:کجاااا؟؟؟?

_حدس بزن?

_اووووم،کانال کمیل؟?

_نع.

_اروند؟?

_نچ،فک میکردم باهوشی یه ذره دیگه به مغزت فشار بیار

همونجور که داشتم فکر میکردم یه دفعه ای چشمامو از تعجب و ذوق درشت کردمو گفتم:نگو که داریم میریم فتح المبین؟?

_آباریکلا،ایهیم میریم همونجا

وااای اصلا باورم نمی شد،رویای فتح المبینو فقط تو خواب می تونستم ببینم.انقدر خوشحال بودم که یه لحظه نمی تونستم سر جام بند بشم.

واسه دیدن فتح المبین لحظه شماری میکردم اخه شنیده بودم اونجا با همه جای شلمچه فرق داره سرسبز تره مظلومیتش بیشتره اینکه میگم مظلومیتش بیشتره منظورم همون"قتلگاه شهداس" 

هیچ موقع که شانس ندارم از شانس گنده من این راننده ی فس فسو حرکت نمی کنه.?

خلاصه بعد از کلی بال بال زدن ما شین حرکت کرد تو طول راه همش دسته سپیده ی بدبختو میگرفتم و از قشنگیای فتح المبین که شنیده بودم براش تعریف میکردم.?

بیچاره با اونکه خودش یه بار اومده بود ولی بازم به وراجیای من گوش میداد.?

تقریبا نیم ساعت بود که از پادگان شهید زین الدین حرکت کرده بودیم که یدفعه ماشین توقف کرد با ذوق از پنجره بیرونو نگاه کردم که وا رفتم?

راننده از ماشین پیاده شده بود و داشت با ماشین کلنجار میرفت اقا حسام و برادره سپیده هم از ماشین پیاده شده بودن و داشتن به ماشین نگاه می انداختن،فک کنم از شانسه بدبختیه منه که ماشین خراب شده.

همونطور که حدس میزدم بود.

راهنمای سفر از جاش بلند شد و گفت: خواهرا و برادرای گرامی مثل اینکه برای ماشین نقصی پیش اومده با عرض پوزش ازتون درخواست داریم به گروه های چهار نفره تقسیم بشیدو تا فتح المبین پیاده برید خوشبختانه راه هم زیاد طولانی نیست نیم ساعت پیاده روی داره?

یعنی به معنای واقعی بادم خالی شد با قیافه ی درهم با سپیده پیاده شدیم.

همه سریع به گروه های چهارتایی تقسیم شده بودن.فقط منو سپیده مونده بودیم دوتایی هاج و واج بهم نگاه کریم و پقی زدیم زیر خنده?

_سپیده ببین انقد یعنی تا این حد بد شانسیم که دونفرم نمونده با ما هم گروه بشه.?

_اشکال نداره که خواهره من،خودمون دوتایی میریم.

_اره بابا،فک نمی کنم عیبی داشته باشه که.

کنار هم حرکت میکردیم که از پشت صدای راهنمای راهیانه نورو شنیدیم توقف کردیم.

_خواهرا،شما چرا دونفرید؟

هم زمان دوتایی باهم برگشتیم یه لبخند مسخره زدیم وگفتیم:خب هیچکی نمونده بود باما بره.?

_نمیشه که باید گروه چهارتایی باشین درضمن ما با هر گروه از خوهرا یه مرد هم فرستادیم برای نشون دادن راه،صبر کنید الان یکیو براتون می فرستم

با ابروهای گره خورده رو به سپیده کردم و بلند گفتم:من نخوام با یه برادر برم باید کیو ببینم؟

حسام: منو

باتعجب برگشتم طرف صدا،برادر حسام بود.

سرمو انداختم پایین و از حرص لبمو گاز گرفتم و به کلی لال شدم.

سپیده ریز می خندید،اروم از بازوش نیشگون گرفتم که نخنده ابرومممم رفتــــــ?

دو دقیقه دیگش اشکان برادر سپیده ام به ما پیوست.

اصلا از این موقعیت خوشحال نبودم با یاد اوری سوتی که داده بودم اصلا سرمو بالا نمی گرفتم.

کلا جدا از اون سه تا حرکت میکردم اصلا روم نمیشد.

چند دقیقه که به همین منوال گذشت یدفعه صدای اذان پیچید تو گوشم،باتعجب سرمو گرفتم بالا تا ببینم صدا تو بیابون از کجا داره میاد که دیم گوشیه برادر حسامه.

حسام:خواهرا اگه اجازه بدید من اینجا نمازو بخونم.

اشکان:نه اجازه نمیدیم حسام،بابا ابپز میشیم.

نمازه تو که نمازه معمولی نییست که نمازه جعفره طیاره?

حسام:من گفتم خواهرا،شما خواهرید عایا؟??

با این حرفش منو سپیده زدیم زیر خنده.?

سپیده:نه اقا حسام ما مشکلی نداریم.

حسام:خانم ایران نژاد شما چی؟مشکلی نداره؟

منو میگفتتتتت؛هیییییییععععع.

با غروز سرمو بلند کردم اما هرچی به بلند میکردم به کله ی برادر حسام نمی رسید،اخه قدش خیلی بلند بود با اخم مصنوعی که رو صورتم بود گفتم:عالیه،منم میخوام نماز بخونم.

سپیده:فکر خوبیه،منم میخونم

اشکان:دسته شما درد نکنه دیگه.?

باز سپیده رو کرد به برادر حسامو گفت:پس ما به شما اقتدا میکنیم?

برادر حسام با تعجب گفت:من؟?

سوار ماشین شده بودم و دوس داشتم با یکی حرف بزنم و با آب و تاب از قشنگیای دوکوهه واسش بگم ناخودآگاه به طرف بغل دستیم مایل شدمو گفتم : من فاطمه ام از آشناییتون خوش وقتم، باشنیدن صدام سرشو بلند کردو با یه لبخند مهربون باهام احوال پرسی کرد

سپیده:چه عجب شما یه حرفی زدی دیگه به کل قطع امید کرده بودم?

_اخه شما از تهران تا اینجا سگرمه هات تو هم بود جرئت نمیکردم چیزی بگم?

تک خنده ای کردو گفت:راستش تو هم جای من بودی اون حالو داشتی،قرار بود با یکی از دوستام بیام اینجا و به اصرار اون اومدم،اما امروز صبح نیومد،بعدش فهمیدم خانم خوااااب مونده.?

_خخخخخ…اونم مثه من خوشخوابه.بسیار خب ما در طول سفر می تونیم همراه هم باشیم.?

_مگه تو تنهای تنها اومدی؟؟؟?

_خب اره دیگه.?

_واااای تو دیگه کی هستی،من با برادرم اومدم ولی تو این سفر ادم نمیتونه با پسر جماعت کنار بیاد،یعنی سخته بایه مرد باشه چون شبا تو پادگان جدا میخوابیم.

با تکون دادن سرم حرفشو تایید کردم. یک ساعت بعد رسیدیم به پادگان شهید زین الدین، بعد از استقرار و شام ونماز رفتم روی تختم، که کنار پنجره بود دراز کشیدم.

 تو هر اتاق دوازده تا تخت بود.پ من و سپیده تختامون پیش هم بود،دلم نمی خواست بخوابم قلبم بی قرار بود واسه رسیدن به «کانال کمیل»?

چشامو رو هم گذاشتم و سعی کردم بخوابم.تصویر پادگان دو کوهه جلوی چشام بود توی خواب و بیداری یه لحظه چهره ی اون اقایی اومد تو ذهنم که لبه حوض نشسته بود مظلومیت و در عین حال ابهتی که صورتش داشت، نورانی و عجیب جلوه میداد.

عجیب که میگم یعنی چهرش با ادم حرف میزد. هرچند فقط چند ثانیه به هم خیره شدیم ولی چهرش کامل تو ذهنمه.

با یه صدای نا اشنا از خواب پریدم خمیازه ای کشیدم و با چشای نیمه باز ساعتو نگاه کردم سه و نیم نصف شب بود، اما چراغای پادگان روشن بود به سپیده نگاه کردم با خیال راحت خوابیده بود همون طور که نشسته بودم چشمامو بستم خوابم میومد وقتی چشمامو میبندم بهتر صداهای اطرافمو میشنوم. صدای مناجات میومد پشت بلند گو دعای عهد گذاشته بودن?

زیر لبم“یاعلی“گفتمو از جام بلند شدم از راهرو گذشتم و وارد محوطه ی بیرون پادگان شدم نسیم خنکی صورتمو نوازش کرد نفس عمیقی کشیدم سرمو بلند کردم و به اسمون که غرق مهتاب و نور و ستاره بود خیره شدم?

راست میگفتن.اینجا اسمون به زمین نزدیک تره بعد از وضو گرفتن،از تو اتاق چادرمو جانماز شیری رنگمو برداشتم و اومدم بیرون.

جانمازمو پهن کردم.

دوس داشتم زیر نور مهتاب نماز شب بخونم  درست جایی که شهدا نماز شب می خوندن با تجسم این فکر تو ذهنم ناخود اگاه لبخند زدم.

خورشید طلوع کرده بود و موقع حرکت بود با سپیده وسایلو جمع کردیم و از پادگان خارج شدیم،به در خروجی که رسیدیم مخوانی«ای لشکر صاحب زمان اماده باش اماده باش»و بوی اسفند فضارو پر کرده بود.

بعد از اینکه از یه بخش تونل مانند که از سقفش سربندای رنگی اویزون بود رد شدیم ماشینا رو دیدیم اولین پله اتوبوسو که بالا رفتم با هیبت یه مرد مواجه شدم که نزدیک بود پام سر بخوره بخورم زمین.?

عصبی شده بودم شدیدا،سرمو گرفتم بالا از تعجب چشمام مثل سکه شده بودن.

همون اقایی بود که دوکوهه پیش حوض دیده بودمش داشت از ماشین ما خارج میشد.?

به خودم که اومدم دیدم با دهن باز و چشمای گرد شده زل زدم تو چشمای یه نامحرم.?

عوضش تو چشمای اون اقا ذره ای تعجب حس نمیشد به گمونم من زیادی منگول میزدم،مثل دیروز کاملامیشد یه ارامش عمیق ازش دریافت کرد.

یه صدای نسبتا کلافه از پشتش اومد که میگفت:حسااام!برادر بسیجیه گلم باز که عین مجسمه وایستادی چرا نمیری؟اینجا ترافیک شده ها.

ای وای پس اون پشتیه نمیدونه من عین گلابی دارم به این اقاهه که اسمشم حسامه نگاه میکنم،سرمو انداختم پاین وعقبکی از پله اومدم پایین.اون اقاهم بدون توجه به من پیاده شد و رفت.

پشتش یه اقای دیگه ای پیاده شد ودر کمال ناباوری به سمت ما اومد اما بعد از سلام و احوال پرسی خودمونی که با سپیده کرد فهمیدم برادرشه.

عادت نداشتم با اقایون حرف بزنم.پس وارد ماشین شدم و سرجام نشستم.

قاطی جمعیتـــ شدم

_زندگی واقعی دوکوهه از سر شب به بعد آغاز میشد و وقتی شبا تو محوطه ی پادگان قدم میزدی میدیدی تو اون سوز و سرما تو هر گوشهه پادگان مخصوصا زمین میدان صبحگاه و حسینیه بچه ها در حال اقامه ی نماز شب و ادعیه ماثوره  از حضرات معصومین هستند . اون دلاورا… اون بسیجیا… اون مردای مرد …. اونقدر تو آتیش عشق معبود و راز و نیاز با خداشون گداخته شده بودن که سوز و سرمای منجمد کننده ی شب رو اصلا حس نمیکردن .

 نصف شب انگار بچه ها نماز جماعت میخوندن . همـه بیدار بودن. آدم تعجب میکرد اینا کی استراحت میکنن !البته فضای دوکوهه هم با این کار ها خیلی ی مناسب بود . 

بعضی شبا اونقدر صاف و پر ستاره بود که شما نمیتونستی بی تفاوت بمونی . واقعا من این حالت های معنوی رو از بچه ها میدیدم از خودم خجالت می کشیدم .?

اون آقا که ” آقای حسینی ” خطابش میکردن ، مکثی کرد و ادامه داد : ان شاء الله نیم ساعت دیگه اذانه و. بنده یه نکته ای رو عرض کنم و بعد ان شاء الله تو حسینیه نماز جماعت برقراره،خواهرا ، برادرا این ساختمونای گردانا ، روزای غمناک زیادی رو دیدن،بعد عملیات ها وقتی اتوبوس های استتار کننده سر میرسیدن همه دور تا دور گردان حلقه میزدن. اشک از چشم همه سرازیر بود . یکی از بسیجیا میگفت ، وقتی از عملیاتا بر میگشتیم از کنار هر اتاقی که میگذشتی جز صدای شیون و روز کنار هم بودیم حالا همه رفته بودن اون روزا دلگیر ترین روزای زندگیمون بود.

عزیزان ، قدر خودتون بدونید که شهدا طلبیدنتون از همتون التماس دعا داریم یاعلی

جمعیت آروم آروم پراکنده شد .

به حسینیه که رسیدم دیدم یه حوض کوچیک آبی رنگ جلوشه و بالاش کلی سربند آویزونه . توی حوض هم روی یه سری مربع های قرمز رنگ عبارات قشنگی مثل : سلام بر شهدای گمنام  نوشته شده بود?

وارد حسینیه شدم . باورم نمیشد یه روز شهدا اینجا رفت و آمد میکردن این حسینیه شاهد سجده های عارفانه ی شهدا بوده?

فضای حسینیه خیلی بزرگ و البته معنوی بود. رو دیوارای حسینیه عکس شهدا به چشم میخورد که خیلی قشنگ بودن . ته حسینیه هم یه ماکت بزرگ از پادگان درست کرده بودن . توی صفوفی که تشکیل شده بود یه جا اختیار کردم چند لحظه بعد صدای ملکوتی و دلنشین اذان فضا رو پر کرد .

 با صدای اذان انگار حسینیه زنده شدو با آدم حرف میزد ..#نور_علی_نور شده بود . آخه شاهد خیلی چیزا بود،خیلی چیزا.

از حسینیه که اومدم بیرون ساعت8:15 بود. یه ربع تا ساعت حرکت ماشین مونده بود.

 نزدیکای ماشین که رسیدم بارون قطره قطره شروع کرد به باریدن،آسمونم مثه دله من غمگین بود. بوی اسپند تو هوا پیچیده بود برگشتم عقب تا همه چیو یبار دیگه توذهنم بسپارم اما با صدایی که از پشتم شنیدم با تعجب برگشتم . یه آقا که تو تاریکی چهره اش مشخص نبود گفت : خواهر ، شما واسه ماشین شماره یک هستید ،

به علامت مثبت سرمو تکون دادم 

لطف کنید سوار ماشین بشید میخوایم حرکت کنیم .

برای بار آخر برگشتم و پادگان قشنگ دوکوهه رو نگاه کردم . انگار یکی تو دفترچه ی ذهنم نوشت :

?ماشین توقف کرد و یکی از آقایون #بسیجی گفت : همسفران عزیز ! توجه کنید،شهر تموم شد،اینجا هر قطعه یه (منطقه )اس و هر منطقه ( یک

ایستگاه بهشتی )?

 فرصت کوتاهه ان شاء الله که از این سفر نهایت استفاده رو ببریم ، ان شاء الله در طول این سفر با وضو باشیم ،از لغویات و سخن بیهوده هم بپرهیزیم  و موقع پیاده شدن از ماشین با پای راست پیاده بشیم.

اولین ایستگاه #یادمان_دوکوهه

نماز مغرب و عشا هم اینجا اقامه میشه،التماس دعا …

 یک و نیم ساعت دیگه همین جا پیش ماشین باشید.??

بغلیم پیاده شد و منم پشت سرش با “پای راست ” خارج شدم .چند قدم که جلوتر رفتم ایستادمو چادرمو مرتب کردم . سرمو آوردم بالا… یه عطر غریبی به مشامم خورد اروم گفتم : #دوکوهه_السلام_ای_خانه_ی_عشق

ساختمونای زخمی که رو یکیشون عکس حاج همت خودنمایی میکرد همچنان استوار و پابرجا بودند . یه تانک و چند تا قایق نمادی توی محوطه بود. شروع کردم به راه رفتن . آروم #چفیه مو لمس کردم . از کنار تانک رد شدم،به ساختمونا نزدیک شدم  روحم دیگه متعلق به خودم نبود اونقدر کتاب درباره ی این جا خونده بودم ک انگار تو اینجا زندگی کرده بودم .به ورودی ساختمون که رسیدم خم شدمو دیوارشو بوسیدم . از پله ها آروم آروم بالا رفتم . در اتاقا بسته بودن . اتاقایی که یه زمانی #حاج_همت و #حاج_احمد_متوسلیان توشون زندگی کرده بودن . رومو که برگردوندم با لبخند و چشمای اشکالود به منظره ی روبه روم نگاه کردم .?

#حسینیه_شهید_همت ، یه حوض بزرگ و پر آب و تابلوهای چوبی دور و برش که معلوم نبود روشون چی نوشته  واسم جالب توجه بودند . با تموم وجود بو کشیدمو ریه هامو پر از هوایی کردم که یه روز شهدا ازش تنفس میکردن ? چشمامو بستم و تصور کردم یه روز اینجا ، درست روبه روم همه ی واحد ها و گردانها جمع میشدند و #شهید_محسن_گلستانی واسشون ” اللهم الجعل صباحنا صباح الابرار و لا تجعل صباحنا صباح الاشرار میخوند . اشکامو با گوشه ی چادرم پاک کردم .و به دیوار تکیه دادم . رو دیوارای ساختمون آثار گلوله و خراشیدگی به وضوح مشخص بود . گوشه ی دیوار یه نوشته ای توجهمو جلب کرد . نزدیک تر که شدم با یه خط کج و ماوج برخوردم که نوشته بود :#نحن_ابناء-الخمینی

دوربینمو در آوردم .?

 حدود یه ربع بعد از این نوشته و از همه جا ی ساختمن عکس انداخته بودم . با صدای زنگ گوشیم دوربینمو گذاشتم سرجاش . گلومو صاف کردم در حالیکه از پله ها پایین میومدم  علامت سبزو لمس کردم .  مامان بود -جانم ؟

-الو ؟ سلام فاطمه جان .. خوبی دخترم ؟?

-سلام مامانی ..الحمدالله من خوبم شماخوبی؟?

-اره عزیزم …مامان جان رسیدید ؟?

- اوهوم الان دوکوهه ایم . قراره نماز مغرب و عشا رو اینجا باشیم . شبم پادگان میخوابیم?

- خب.. خوش میگذره ؟?

- آره مامان جات حسابی خالیه ان شاء الله خودت بیای ببینی اینجا چقدر قشنگه راستی بابا کجاس ؟?

-بابا بیرونه مامان جان شب خونه ی خاله پری دعوتیم،راستی فاطمه جان یادت نره شب پتو زرشکیه رو بکشی روت ها- ای بابا ،مامان ما رو باش چششششم . اما باور کن اینجا هوا خوبه?

- خب باشه کار از محکم کاری عیب نمیکنه کاری نداری دخترم ؟?

- نه قربونت برم سلام برسون به همه…

-باشه دخترم … التماس دعا ، خداحافظ

- خداحافظ?

در حین حرف زدن حواسم نبود چقدر راه رفتم رسیده بودم به کنار حوض … همون حوضی که یه روزی شهدا توش وضو گرفته بودن کنار حوض چشمم به مردی افتاد که کنار حوض نشسته بود و سرشو بین دستاش گرفته بود ،معلوم بود دلش مثل من هوائیه .

از شانس بدم دقیقا همون لحظه سرشو آورد بالا و برای چند لحظه نگاهامون به هم گره خورد . سریع سرمو پایین انداختم و رفتم سمت حوض . ولی چهره اش خیییییلی واسم اشنا بود …?

 چشمای خمار و اشکالود و چهره ی پر صلابتش منو یاد یکی مینداخت اما نمیدونستم کی.?

به آب توی حوض خیره شدم ،دستامو فرو کردم توش ، آب خنک از لای انگشتام گذشت . یه مشت از آب مقدس حوض به صورتم زدم . روی یکی از تابلونوشته ها عبارت #برای_شادی_روح_شهدا_صلوات به چشم میخورد زیر لب زمزمه کردم : اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فـرجهم?

دوربینمو در آوردم و از حوض و تابلوهای چوبی عکس انداختم . یه صدای بلند سخنرانی به گوشم خورد .دور وبرمو که نگاه کردم دیدم چند متر اونطرف تر یه عده ای دور یه جانباز که یه پا بیشتر نداشت جمع شده بودند و اون آقا پشت میکروفون براشون حرف میزد . قاطی جمعیت شدم.

صبح شده بود،اینو از صدای اذان متوجه شدم.

اروم از روی تختم پایین اومدم،وضو گرفتم و سجاده‌ے سبز رنگمو تو اتاق پهن کردم.

تو خلوت نماز صبحمو خوندم هنوز فکرم درگیر اون مزار شهدا و خوابم بود.

از اتاقم که خارج شدم مامانمو دیدم که تا کمر خم شده بود تو ساک با تعجب پرسیدم:ماااااامااان چیکار داری میکنی؟?

مامان نفس نفس زنون از داخل ساک بیرون اومد و گفت:مگه تو نمیخوای بری شلمچه؟خب اینا وسایلاته دیگه.?

اروم روی زمین زانو زدم و داخل ساکو نگاه انداختم.با تعجب رو به مامان گفتم:دوتا پتوووو آخه میخوام چیکار؟?

یا امام خمینی کت شلواارمو دیگه واسه چی گذاشتی،وااای مامان،مامان دیگه چراغ قوه واسه چیمه؟?

_هیچی،مگه تو نمیخوای واسه عرض ادب بری پیش شهدا؟

_خب چه ربطی داره مادره من،اونوقت من باید کت وشلوار با خودم ببرم؟?

_حرف نباشه، راستی مادر میوه ام میخوری بذارم؟☺️

_نهههههههه، نمیخوام جونه حاج خانم،اصلا فکر کردی کدوم هرکولی می خواد این ساکو با خودش ببره؟?

مامان یه چشم غره به من رفت و گفت:اون دوستت،اشکان.?

اشکانو انقد با غیض گفت که زدم زیر خنده وگفتم مادره من اشکان مگه خودش وسیله نداره؟تازه اون وسایلایه خواهرشم هست.

_من نمیدونم همرو باید ببری.

_آی آی آی حداقل به من بگو گوشت کوب این وسط چی میگه اونوقت من دهنمو می بندم دیگه هیچی نمیگم…?

_خب گفتم شاید یه وقت ابگوشتی چیزی بدن توام از وسایلای خودت استفاده کنی

اخه مامانه من یکم زیادی وسواسی بود ابروهامو از تعجب بالا دادم و گفتم:چیییی؟اصلا من ابگوشت دوست ندارم، د اخه وسیله اضافه ان اینا?

بعدشم مگه من دفعه اولمه که میخوام جایی برم داری وسایلامو اماده میکنی؟؟؟

این حرفم انگار به مامانم برخورد رو شو ازم گرفت وگفت:خب دل نگرونتم?

معلوم بود بغض کرده با گوشه ی روسریش گوشه ی چشمشو پاک کرد، از رفتارم پشیمون شده بودم، زانو زدم جلوی پاش و دستشو گرفتم تو دستام و با احترام روشون بوسه زدم.

_الهی من قربونه اون دل نازکت بشم،یه نیم نگاهی بهم کردو بعدش خندید?

_نگاه!!!!!!چه خوشگل میشی وقتی میخندی?

عه دیدی مامان یه ساعت دیگه باید برم.

سریع چشمای اشکیشو پاک کردو گفت:خدا مرگم بده صبحونتو نخوردی،من میرم صبحونتو اماده کنم.

رفتم سمت ساکم و وسایلای ضروریو جدا کردم،کلی ساکم سبک شده بود?

جلوی پایگاه بسیج ایستاده بودم که اشکانم رسید.

اشکان:بهههه داش حسام چطوری؟

با هم دست دادیم،به همراهش صدای سلام زنونه ای از کنار اشکان شنیدم سرمو انداختم پایین و سلام دادم،خواهره اشکان بود.

خواهراهم با ما تو یه اتوبوس بودن،از اونجایی که منو اشکان سپاهی نبودیم فرد اشنایی تو مردا نبود سوار اتوبوس که شدیم مرتضی و علی هم دیدیم که با هم گرم گرفته بودن و داشتن حرف میزدن، دیگه اتوبوس میخواست حرکت کنه.

?از اینجای داستان راوی تغییر میکنه.

 فاطمه:وااای خاک به سرم دیرررم شد.

انقد بابامو تو هول انداخته بودم که بیچاره نزدیک بود تصادف کنه.

بابا:عه،دختر دیوونه ام کردی،میرسیم دیگه.

_وااای اگه جا بمونم چی؟دم پایگاه که. رسیدیم اتوبوس داشت حرکت میکرد با دو خودمو رسوندم،سمت اتوبوس واشاره کردم منم هستم.

البته این اشاره همراه با کوبیده شدنم به در اتوبوس بود که صدای وحشتناکی ایجاد کرد،نفس نفس میزدم،از اتوبوس بالا رفتم همه ی نگاه ها برگشت سمت من،برادرا جلو نشسته بودن بعضیاشون  تو افق محو بودن بعضیا هم با تعجب نگاه می کردن یه لبخند ملیح زدمو گفتم:خب چیکار کنم، جا مونده بودم.?

موقعیتمو حفظ کردم و با متانت از کنار برادرا رد شدم و رفتم صندلی یکی مونده به اخری کنار یه دختری نشستم.?

تقریبا کله راهو خواب بودم چون دیشبش از زور هیجان چشم رو هم نذاشتم،ادم خوش خوابی بودم،برای اخرین بار که چشمامو باز کردم از پنجره های ماشین بیرونو نگاه کردم چشمم به تابلوهای بزرگی خورد که عکس شهدا روشون نقش بسته بود . اولیش عکس شهید مجید پازوکی بود ، بعد شهید احمد متوسلیان و…

با ذوق و اشتیاق وصف ناپذیری نگاشون میکردم . قلبم تند تند میزد?

ساختمونا ی معروف #دوکوهه رو که دیدم بی اختیار زدم به شونه ی بغلیم و درحالیکه با انگشت اشاره نشونشون میدادم گفتم ،ساختمونا ، ساختمونای دوکوهه(بغلیم یه دختر محجبه ی حدودا 25 ساله بود که از اول راه تا حالا تقریبا هیچ حرفی بینمون رد و بدل نشده بو)

-خب مگه چیه ؟ ساختمونه دیگه خواهرم?

-ببخشید، با لبخند ادامه دادم : یکم هیجانی شدم ?