رو نیمکت نشسته بودم تا عباس بیاد، نمیدونستم کجا رفته، گوشیمو دراوردم و ساعت رو نگاه کردم داشت یازده میشد، 

دیر کرده بود تصمیم گرفتم بهش زنگ بزنم، داشتم دنبال شماره اش میگشتم که صدای پای کسی رو حس کردم، 

نمیدونم چرا کمی داشتم میترسیدم ..

 تو تاریکی ایستاده بود، بلند شدم و صداش زدم: عباس!! 

اومد جلو و گفت: خانومی این موقع شب اینجا چیکار میکنی

رومو از چهره کریهش برگردوندم و باز مشغول گشتن شماره شدم که اومد نزدیک تر و خواست دستشو دراز کنه طرفم،

 سریع خودمو عقب کشیدم چشمام از ترس گشاد شده بود، دستام به وضوح میلرزید،

جیغ خفیفی کشیدم و به سرعت شروع کردم به سمت خیابون دویدن، 

تو تاریکی یکدفعه پام گیر کرد به چیزی و محکم با کف دست و زانوهام خوردم زمین، از درد آخ ی گفتم، خواستم بلند شم که پاهایی جلوم سبز شد، چشمام از درد و سوزش پرِ اشک شده بود،
 نگاهش کردم، با چشمایی که از اشک قرمز شده بود و نگرانی توشون موج میزد نگاهم کرد و گفت: حالت خوبه معصومه؟!

متوجه جمله اش نشدم درست، 

درد رو فراموش کردم

اون مردی که قصد مزاحمت داشت رو هم فراموش کردم، 

اینکه منو چند دقیقه تنها گذاشته بود و 

رفته بود

هم فراموش کردم، 

فقط به یه چیز فکر می کردم … 

منو معصومه صدا کرد!! 

?نویسنده: بانوگل نرگــــس