کمی که به سکوت گذشت

 گفت: شما اصلا از من خوشتون میاد؟؟ اگه قرار باشه واقعا با من زندگی کنین؟؟ 

از حرکت ایستادم، ایستاد و نگام کرد، چی میگفتم، میگفتم یه ساله ذهنم درگیره نگاهی که به من نکردی،

 چی میگفتم، میگفتم من احساس رو از تو یاد گرفتم، میگفتم تمام احساسات من خلاصه شده در عطر یاست ..

سکوتمو که دید اروم

 پرسید: اگه من رفتم و شهید شدم چی، چیکار میکنین؟! 

امشب داشت شب بدی میشد برام، نمی خواستم انقدر زود به رفتنش فکر کنم

-مگه نگفتین حالتون خوب نیست، میتونم بپرسم چرا؟!!

بحث رو که عوض کردم چیزی نگفت و جواب سوالم رو داد: دلم برای دوستم تنگ شده، حسین، دیشب براش روضه گرفته بودن تو محلمون .. حسین دوست دوران دبیرستانم بود، خیلی باهم صمیمی بودیم

بعد دبیرستان بابا منو برای ادامه تحصیل فرستاد خارج ولی حسین رفت حوزه

پرسیدم: فوت شدن که روضه گرفته بودن؟؟ 

نگاهی بهم کرد و با بغضی که تو صداش حس میکردم 

گفت: نه … فوت نشده، این اواخر تمام صحبتا و پیامامون در مورد جنگ و شهادت بود، قرار بود باهم بریم سوریه، من منتظر بودم ترمم تموم شه، اما حسین طاقت نیاورد،

 رفت، دو هفته بعد رفتنش …

دستی به چشمای خیسش کشید، باور نمی کردم، 

عباس داشت گریه می کرد،

- شهید شد … پیکرشم برنگشت … هنوزم اونجاست … منتظرِ من …

فدماشو کمی تند کرد تا ازم فاصله بگیره، من اما ایستادم، اشکای عباس دلمو به درد آورده بود، 

پس تموم بی تابیش برای رفتن به خاطر رفیقش بود، 

رفیقی که چه زود پر کشیده بود …

?نویسنده: بانوگل نرگس