گفت: معصومه میشه در و ببندی!

درو بستم و کنارش رو زمین نشستم که

 گفت: گریه های مامان برام سنگینه، چکار کنم؟!

تمام تلاشمو میکردم بغضِ تو گلومو پنهان کنم گفتم: خب مادره دیگه، باید بهش حق بدی، براش خیلی سخته از تنها بچه اش بگذره

- آخه اگه اینجوری باشه که همه بچه هاشونو دوست دارن ..

 دیگه کسی حاضر نمیشه بچه شو بفرسته

با دستم انگشترش رو که کنار ساکش رو زمین افتاده بود برداشتم و

 گفتم: آره حق با توئه ..ولی کنار اومدن با این واقعیت براش سخته، باید به مامانت فرصت بدی

نگاهی بهم کرد و

 گفت: ای کاش همه مثل تو بودن

نگاهمو باز ازش گرفتم، پشت چشمام دریایی از غم بود که داشتم تمام تلاشمو بکار میبستم کسی متوجهش نشه،

 دوست نداشتم منی که تا الان مشوقش بودم و تمام مدت از کمک کردن بهش حرف میزدم، حالا بشینم و جلوش گریه کنم،

نمی خواستم این لحظات آخرِ رفتن، 

دل عباس رو بلرزونم  …

با انگشترش توی دستام بازی میکردم که گفت: این یادگاری حسین بود، بهم گفته بود به ضریح امام حسین “علیه السلام” متبرکش کرده …

لبخندی روی لباش نشست: بهم میگفت این عقیق سبز همیشه به دستت باشه که محافظت بکنه ازت …

عقیق رو لمس کردم، 

تو دلم با عقیق حرف میزدم،

“مراقب عباسِ من باش!! “

?نویسنده: بانوگل نرگــــس