دیگه خانوما تو آشپزخونه بودن و مردام تو هال، منم زیر نگاها و توجهات خاص ملیحه خانم داشتم آب میشدم، مهسا انگار بیشتر از همه در جریان بود که هی بهم نگاه میکرد و لبخند میزد، تمام سعی مو میکردم که بی تفاوت باشم، دلم نمیخاست هیچ کس از درونم آگاه بشه، هیچکس! 

ساعت نزدیک دوازده شب بود، من و مهسا رفتیم تو اتاق خودمون، خیلی خسته بودم و خوابم میومد اما انگار اینا هنوز تصمیم نداشتن بخوابن، سرمو گذاشتم رو بالشتم و به اتفاقات امروز فکر کردم، به یاس، به عباسی که سمیرا بهش میگفت آقای یاس!

مهسا از رو تختش اومد پایینو کنار تختم نشست: معصومه

نگاهش کردم: بله

یکم این دست اون دست کرد و گفت: تو دوست داری با عباس آقا ازدواج کنی؟ 

با تعجب نگاهش کردم و گفتم: چی؟!

نگاهشو بهم دوخت و ادامه داد: نگو که نفهمیدی ملیحه خانم غیر مستقیم داشت ازت خاستگاری می کرد

سریع نیم خیز شدم و گفتم: حالت خوب نیست ، برو قرصاتو بخور بخاب

چشماشو ریز کرد و گفت: الان مثلا میخای بگی نفهمیدی واقعا؟ اره؟!

-مهسا خواهش میکنم ول کن 

 سریع پتو مو کشیدم روم و گفتم: شب بخیر

-مثلا دارم حرف میزنم باهات

از زیر پتو گفتم: برو در ساتو بخون که کنکورت رو خوب بدی نمیخاد تو کارای بزرگترا دخالت کنی 

چشمامو بستم و سعی کردم به چیزی فکر نکنم حتی به چشمای سیاهِ عباس که چند دقیقه نگاهم کرد..شروع کردم زیر لب زمزمه کردن ذکری که باعث بشه نقش خدا جای نقش چشمان عباس رو تو ذهنم بگیره، زمزمه وار تکرارش کردم “یاخیر حبیب محبوب صل علی محمد و آل محمد”

.?نویسنده: بانو گل نرگــــس

@dokhtaranebasir