عبدالله بن عوف گفته است:” شبی خواب دیدم که قیامت شده است و من را آوردند و حساب من را به آسانی بررسی کردند. آنگاه مرا به بهشت بردند و کاخ های زیادی به من نشان دادند. به من گفتند: درهای این کاخ را بشمار ؛ من هم شمردم 50 درب داشت .

بعد گفتند: خانه هایش را بشمار. دیدم 175 خانه بود. به من گفتند این خانه ها مال توست. آن قدر خوشحال شدم که از خواب پریدم و خدا را شکر گفتم .

صبح که شد نزد ابن سیرین رفتم و خواب را برایش تعریف کردم .

او گفت : معلوم است که تو آیه الکرسی زیاد می خوانی. گفتم : بله ؛ همین طور است. ولی تو از کجا فهمیدی. گفت برای اینکه این آیه 50 کلمه و 175 حرف دارد. من از زیرکی حافظه او تعجب کردم. آنگاه به من گفت : هر که آیه الکرسی را بسیار بخواند سختی های مرگ بر او آسان می شود.

اسرار قبل از تولّد تا زمان تولّد فاطمه زهرا(سلام الله علیها)

1-1-بشارت خداوند به وجود حضرت فاطمه (سلام الله علیها )در معراج

پیش از تولّد حضرت فاطمه سلام الله علیها، خداوند در معراج، بشارت تولّد ایشان را به نبی خاتم صلّی الله علیه و آله و سلم داده و فرموده بود:

یا مُحَمَّد! إِنَّ اللهَ تَعَالَی یبَشِّرُكَ بِفَاطِمَةَ مِنْ خَدِیجَةَ بِنْتِ خُوَیلِدٍ…؛

ای پیامبر! خداوند [ولادت] فاطمه را از خدیجه، دختر خویلد به تو بشارت می دهد.

بشارت پیامبر اكرم صلّی الله علیه و آله و سلم به وجود مقدّس حضرت فاطمه سلام الله علیها، آن هم در معراج، خود به تنهایی گویای اهمّیت موضوع تولّد ایشان است و می توان به جرئت گفت كه این مسئله، یكی از مسائل حیاتی دنیای اسلام و مسلمانان بوده كه از طرف خداوند در آن موقعیت به پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم نوید داده شد. نكته دیگر در این حدیث، این است كه خداوند نام مبارك فاطمه را نیز پیش از ولادت برای او تعیین كرده است. در مورد نام فاطمه وجه تسمیه های مختلفی بیان شده؛ از جمله رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

لِاَنّها فُطِمَتْ هِی وَ شیعتُها و ذُرّیتُها مِنَ النّار؛

زیرا او، شیعیان و ذُرّیه اش را از آتش باز داشته و بركنار شده اند.

1-2. دوری گزیدن پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم از خدیجه سلام الله علیها

خداوند به پیامبر اكرم صلّی الله علیه و آله و سلم دستور می دهد كه باید چهل شبانه روز از حضرت خدیجه سلام الله علیها دوری گزیند.

در بخشی از حدیث آمده است:

النَّبِی صلّی الله علیه و آله و سلم جَالِسٌ بِالْأَبْطَحِ وَ مَعَهُ عَمَّارُ بْنُ یاسِرٍ وَ الْمُنْذِرُ بْنُ الضَّحْضَاحِ وَ أَبُو بكر وَ عُمَرُ وَ عَلِی بْنُ أَبِیطَالِبٍ وَ الْعَبَّاسُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ حَمْزَةُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ إِذْ هَبَطَ عَلَیهِ جَبْرَئِیلُ فِی صُورَتِهِ الْعُظْمَی قَدْ نَشَرَ أَجْنِحَتَهُ حَتَّی أَخَذَتْ مِنَ الْمَشْرِقِ إِلَی الْمَغْرِبِ فَنَادَاهُ یا مُحَمَّدُ الْعَلِی الْأَعْلَی یقْرَأُ عَلَیكَ السَّلَامَ وَ هُوَ یأْمُرُكَ أَنْ تَعْتَزِلَ عَنْ خَدِیجَةَ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً؛

پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم در ریگزار ابطح با عمّار یاسر، منذر بن ضحضاح، ابوبكر، عمر، علی ابن ابی طالب علیه السلام، عبّاس بن عبدالمطلّب و حمزه بن عبدالمطلّب نشسته بودند. ناگهان جبرئیل در صورت عظیمش بر او فرود آمد؛ بال هایش را از مشرق تا مغرب گسترانیده بود. پس ندا داد: «ای پیامبر بزرگوار! خداوند بر تو سلام می فرستد و به تو دستور می دهد كه چهل روز از خدیجه فاصله بگیری.

در این قسمت از حدیث، دو نكته قابل تأمّل است:

اوّل این كه جبرئیل علیه السلام با هیبت اصلی خود (با بال های گسترده) بر پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم فرود آمد. این مسئله نشان می دهد كه حامل پیامی بسیار مهم برای پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم بوده است؛ همچنان كه برای اعلام امر رسالت هم با هیبت كامل بر رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلم ظاهر شد؛

نكته دوم، واژه «یأْمُرُكَ؛ خداوند به تو دستور می دهد» است. این نكته، متضمِّن این معناست كه دستور لازم الاجرا و دارای وجوب فوری است؛ زیرا خداوند از عشق فراوان پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم و حضرت خدیجه سلام الله علیها به یكدیگر آگاه بود و می دانست چنین دستوری بر آن دو حضرت، سنگین و مشقّت بار است. از این رو، در ادامه حدیث آمده است:

فَشَقَّ ذَلِكَ عَلَی النَّبِی وَ كَانَ لَهَا مُحِبّاً وَ بِهَا وَامِقاً؛

پس، آن بر پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم سنگین و سخت آمد؛ زیرا او عاشق و دلباخته همسر وفادار خویش بود.

ولی چون دستور، دستور الهی و لازم الاجرا بود، پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم بر انجام آن، لحظه ای درنگ نكرد و از همان لحظه، امر الهی را شروع نمود؛ بدون این كه واقعیت امر را به حضرت خدیجه سلام الله علیها اطّلاع دهد. از این رو، آن حضرت در روزهای آخر دوره، عمّار یاسر را به خدمت خدیجه سلام الله علیها فرستاد و به او فرمود به خدیجه بگو:

یا خَدِیجَةُ لَا تَظُنِّی أَنَّ انْقِطَاعِی عَنْكِ [هِجْرَةٌ] وَ لَا قِلًی وَ لَكِنْ رَبِّی عَزَّ وَ جَلَّ أَمَرَنِی بِذَلِكَ لتنفذ [لِینْفِذَ] أَمْرَهُ فَلَا تَظُنِّی یا خَدِیجَةُ إِلَّا خَیراً فَإِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَیبَاهِی بِكِ كِرَامَ مَلَائِكَتِهِ كُلَّ یوْمٍ مِرَاراً؛

گمان نكن كه من از تو بریده و تو را رها كرده ام؛ بلكه پروردگارم برای اجرای آن به من دستور فرموده است. در آن، خیر بیاندیش. خداوند هر روز به وجود تو به بزرگان فرشته ها افتخار می كند.

لازم به ذكر است كه حضرت خدیجه سلام الله علیها نیز در همین ایام به دستور پیامبر اكرم صلّی الله علیه و آله و سلم در منزل مانده بود و نمونه بارز آیه «و قَرَنَ فی بُیوتِكُنَّ» در این ایام و در تمام عمر و برای دوری پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم در حزن و نگرانی بود.

1-3. روزه گرفتن، قیام و عبادت شبانه در طول مدّت چهل شبانه روز

در بخشی از حدیث آمده است:

فَأَقَامَ النَّبِی أَرْبَعِینَ یوْماً یصُومُ النَّهَارَ وَ یقُومُ اللَّیلَ؛

پیامبر در این چهل روز، روزه دار بود و در شب به عبادت می پرداخت

او باید چهل شبانه روز، یادآور اربعین میقات حضرت موسی علیه السلام با تمام مشكلات آن زمان و مسائل روزمرّه نوپای اسلام، در عبادت و بندگی سپری نماید.

در حدیث، بیان شده كه پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم در پیغام خود به حضرت خدیجه سلام الله علیها می فرماید:

فَإِنِّی فِی مَنْزِلِ فَاطِمَةَ بِنْتِ أَسَدٍ؛

من در منزل فاطمه بنت اسد، مادر اسدالله الغالب هستم.

1-4. پایان چهل روز، نزول جبرئیل و میكائیل برای تحفه الهی

پس از سپری شدن «فَتَمَّ میقاتُ رَبِّهِ»، جبرئیل علیه السلام، فرود آمد و گفت:

یا مُحَمَّدُ الْعَلِی الْأَعْلَی! یقْرِئُكَ السَّلَامَ وَ هُوَ یأْمُرُكَ أَنْ تَتَأَهَّبَ لِتَحِیتِهِ وَ تُحْفَتِهِ. قَالَ النَّبِی صلّی الله علیه و آله و سلم یا جَبْرَئِیلُ وَ مَا تُحْفَةُ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ مَا تَحِیتُهُ قَالَ لَا عِلْمَ لِی…؛

ای پیامبر بزرگوار! خداوند به تو درود می فرستد و به تو دستوری می دهد كه برای هدیه و تحفه او آماده شوی. پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم به او گفت: «تحفه پروردگار چیست؟» جبرئیل علیه السلام گفت: «من به آن آگاهی ندارم.» در آن وقت، میكائیل علیه السلام فرود آمد و با او ظرفی بود كه با پارچه ای از سندس [یا استبرق] پوشیده شده بود. آن را جلوی پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم گذارد.

در قسمتی از حدیث آمده كه جبرئیل علیه السلام در جواب سؤال پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم در مورد تحفه الهی، این جمله را بیان كرد: «لا علمَ لی» این چه تحفه ای بود كه جبرئیل علیه السلام، مأمور خبرهای غیبی خداوند، نسبت به ماهیت آن اظهار بی اطّلاعی می كند؟ همان گونه كه در زیارتش به آن اشاره شده است:

فاطمةُ بنتُ رسول الله وَ بِضعَه لَحمِهِ و صَمیم قَلبِهِ و فَلذَه كبدِهِ وَ التَّحیه مِنكَ لَهُ وَ التُحفه؛

فاطمه دختر رسول خدا، پاره تن و قوام قلب او، پاره جگرش و آنكه هدیه و تحفه پروردگار برای پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم بود.

وَ لَها لیسَ نَواله الّا نَوالَ اللهِ عَمَّ نَوالَهُ؛

برای آن حضرت (زهرا سلام الله علیها) عطا و بخششی است كه بالاتر از آن نیست، مگر عطا و بخشش خداوندی كه بخشش او همگانی است.

نزول میكائیل علیه السلام، فرشته رزق و روزی، از نكات قابل تأمّل در این موضوع است. فرود دو فرشته برای انجام یك امر الهی، یكی حامل پیام و یكی حامل هدیه الهی، همه عظمت یك موضوع را می رساند. قرار است چه اتّفاقی بیافتد؟

1-5. افطار با غذای مخصوص دربار الهی، معجونی از بهشت

جبرئیل علیه السلام به پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم گفت:

پروردگار به تو دستور می دهد كه از این غذا افطار كنی.

كَشَفَ الطَّبَقَ فَإِذَا عِذْقٌ مِنْ رُطَبٍ وَ عُنْقُودٌ مِنْ عِنَبٍ فَأَكَلَ النَّبِی پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم مِنْهُ شِبَعاً وَ شَرِبَ مِنَ الْمَاءِ رِیاً وَ مَدَّ یدَهُ لِلْغَسْلِ فَأَفَاضَ الْمَاءَ عَلَیهِ جَبْرَئِیلُ وَ غَسَلَ یدَهُ مِیكَائِیلُ وَ تَمَنْدَلَهُ إِسْرَافِیلُ ارْتَفَعَ فَاضِلُ الطَّعَامِ مَعَ الْإِنَاءِ إِلَی السَّمَاءِ؛

ظرف را آشكار ساخت. در آن، خوشه ای خرمای تازه و خوشه ای انگور بود. رسول خدا پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم از آنها میل فرمودند. بعد از آن، آب نوشید تا سیراب شد. پس اراده فرمود دست های خود را بشوید؛ جبرئیل علیه السلام بر دست هایش آب ریخت. میكائیل آن را شست وشو داد و اسرافیل با دستمالی خشك كرد. آنگاه اضافه غذا را با ظرف آن به طرف آسمان بردند.

نكته اوّل: یكی دیگر از فرشتگان الهی، یعنی اسرافیل علیه السلام، به عنوان یك خدمت كار در این زمان و برای این موضوع حضور یافته است.

نكته دوم: در بخشی از حدیث آمده كه حضرت علی علیه السلام می فرمایند:

روش پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم این بود كه هنگام افطار به من دستور می داد در را باز كنم تا اگر كسی می خواست غذا بخورد، وارد شود؛ ولی در آن شب به من فرمودند: كنار در بنشین و كسی را راه نده؛ زیرا خوردن این طعام بر غیر من حرام است.

پس می توان گفت این غذا با غذاهای دنیایی بسیار فرق داشت؛ بلكه در میان مائده های الهی نیز غذای مخصوص دربار الهی بود.

نكته سوم: در مورد نوع غذایی كه باعث انعقاد نطفه وجود حضرت زهرا سلام الله علیها در جسم پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم گردید، چندین نظر بیان شده است:

1. خرما و انگور (همان)؛

2. سیب بهشتی از درخت طوبا؛

3. آمیخته شدن عرق جبرئیل؛

4. خرما به تنهایی.

از میان موارد فوق، سیب بهشتی از بقیه اهمّیت و شهرت بیشتری دارد. از همین روست كه در زیارت نامه آن حضرت، ایشان را «تفاحه الفردوسِ و الخُلدِ؛ سیب بهشتِ فردوس و خلد» خطاب قرار می دهیم.

امّا می توان این نكته را نیز عنوان نمود كه هر سه مورد، یعنی سیب، انگور و خرما از بهشت برای پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم آمده بود و با توجّه به دو نكته، می توان بین هر سه میوه جمع نمود:

الف) از مهم ترین درختان بهشتی، درخت طوبا است. در فرمایش امام رضا علیه السلام خطاب به اباصلت آمده است:

إنَّ شجرةَ الجَنَّةِ تَحمِلُ أنواعاً… وَ لَیست كَشَجرةِ الدُّنیا؛

همانا درخت بهشتی انواع میوه ها را دارد و مانند درخت دنیایی نیست. بنابراین درخت طوبا می تواند هر نوع میوه ای را در بر داشته باشد.

ضمن این كه در برخی از روایات، نام اختصاصی از میوه برده نشده و فقط اشاره شده كه جبرئیل علیه السلام از میوه های طوبا به پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم دادند؛ مانند این حدیث:

هنگامی كه عایشه به بوسیدن مكرّر حضرت فاطمه سلام الله علیها توسط پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم اعتراض كرد، رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلم به او فرمودند:

یا عَائِشَةُ! إِنِّی لَمَّا أُسْرِی بِی إِلَی السَّمَاءِ دَخَلْتُ الْجَنَّةَ فَأَدْنَانِی جَبْرَئِیلُ مِنْ شَجَرَةِ طُوبَی وَ نَاوَلَنِی مِنْ ثِمَارِهَا فَأَكَلْتُهُ فَحَوَّلَ اللهُ ذَلِكَ مَاءً فِی ظَهْرِی فَلَمَّا هَبَطْتُ إِلَی الْأَرْضِ وَاقَعْتُ خَدِیجَةَ فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ؛

ای عایشه! هنگامی كه به معراج رفتم، به بهشت وارد شدم. جبرئیل علیه السلام مرا به نزدیك درخت طوبا برد و از میوه های آن به من داد. پس آن را خوردم. خداوند آن را به آبی در پشت من تبدیل كرد و هنگامی كه به زمین فرود آمدم در اثر مواقعه با خدیجه سلام الله علیها، به فاطمه سلام الله علیها باردار گشت.

ب) خوردن این میوه ها در مراحل مختلف صورت گرفته است. در معراج، بحث میوه سیب و درخت طوبا برای پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم مطرح شده و بعد از آن، در زمین رطب و انگور و در جمع باعث ایجاد نطفه آن بانوی اسلام گردیده است و به نظر می آید آمیختگی عرق جبرئیل علیه السلام در موقع حمل آن غذا صورت گرفته باشد؛ نه به عنوان یكی از اجزای اصلی.

1-6. تعجیل پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم در مواقعه با حضرت خدیجه سلام الله علیها به امر الهی
پس از آنكه پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم از آن غذای بهشتی و الهی خورد، برخاست تا برای نماز آماده شود. جبرئیل علیه السلام او را از نماز خواندن منع نمود و به او فرمود:

الصَّلَاةُ مُحَرَّمَةٌ عَلَیكَ فِی وَقْتِكَ حَتَّی تَأْتِی إِلَی مَنْزِلِ خَدِیجَةَ فَتُوَاقِعَهَا فَإِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ آلَی عَلَی نَفْسِهِ أَنْ یخْلُقَ مِنْ صُلْبِكَ فِی هَذِهِ اللَّیلَةِ ذُرِّیةً طَیبَةً فَوَثَبَ رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلم إِلَی مَنْزِلِ خَدِیجَةَ؛

اكنون وقت نماز نیست؛ بلكه باید به خانه خدیجه سلام الله علیها روی و با وی همبستر گردی. خداوند اراده فرمود كه امشب از صلب شما فرزندی پاك بیافریند. رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلم به دنبال این فرمان، فوری به طرف خانه خدیجه سلام الله علیها روان گردید.

از عبارت «وَثَبَ الی؛ پرید، برجست.» می توان فهمید كه اوّلاً امر الهی وجوب فوری داشته است و ثانیاً پیامبر اكرم صلّی الله علیه و آله و سلم به خاطر علاقه وافری كه به همسر خویش داشت، به محض رخصت الهی برای دیدار حضرت خدیجه سلام الله علیها، به منزل ایشان رفت و این عشق دو طرفه بود؛ زیرا در حدیث آمده است كه حضرت خدیجه سلام الله علیها هنگامی كه صدای پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم را شنید، با شادمانی و خوشحالی فراوان در را باز كرد.

قَالَتْ خَدِیجَةُ فَقُمْتُ فَرِحَةً مُسْتَبْشِرَةً بِالنَّبِی صلّی الله علیه و آله و سلم وَ فَتَحْتُ الْبَابَ

پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم هر شب طبق عادت، در بدو ورود به خانه، وضو می ساخت و دو ركعت نماز مختصر می خواند، سپس در بستر قرار می گرفت؛ ولی در آن شب ظرف آبی طلب نكرد و برای نماز خواندن آماده نشد و این همان مطلب قبلی، یعنی سرعت و تعجیل در تنفیذ امر الهی را اثبات می كند. آری، امر الهی.

1-7. احساس بارداری در همان لحظات اوّل برای حضرت خدیجه سلام الله علیها

در آن شب نورانی، نطفه حضرت فاطمه سلام الله علیها به امر الهی از صلب نبوّت به رحم مطهّر منتقل شد و این نكته مهمّی بود كه در جمله حضرت خدیجه سلام الله علیها، هویداست؛ این كه برخلاف تمام انعقاد نطفه ها، حضرت خدیجه سلام الله علیها از همان لحظه متوجّه باردار شدن خود گردید.

فَلَا وَ الَّذِی سَمَكَ السَّمَاءَ وَ أَنْبَعَ الْمَاءَ مَا تَبَاعَدَ عَنِّی النَّبِی صلّی الله علیه و آله و سلم حَتَّی حَسِسْتُ بِثِقْلِ فَاطِمَةَ فِی بَطْنِی؛

سوگند به آنكه آسمان را برافراشت و آب را از چشمه ها جاری ساخت، رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلم در آن شب از من دور نگردید، مگر این كه سنگینی حمل فاطمه سلام الله علیها را در وجود خود احساس كردم.

یكی از بیشترین بحث هایی كه در مورد حضرت فاطمه سلام الله علیها مطرح شده است، تناسب ایشان با درخت طوبا است كه به جرأت می توان گفت میوه های درخت طوبا، اصل و اساس وجود مقدّس حضرت فاطمه سلام الله علیها را تشكیل داده اند؛ یعنی عصاره ای از بهشت.

1-8. نقش درخت طوبا در تولّد حضرت زهرا سلام الله علیها

به دلیل اهمّیت موضوع و نقش طوبا در تولّد و ازدواج آن حضرت، به توضیح مختصری در مورد طوبا و چند نمونه از احادیث آن اشاره می گردد.

در زبان هندی و حبشی، طوبا یكی از نام های بهشت است و اصل مادّه آن به معنای دوری از آلودگی ظاهری و باطنی است و متضادّ آن خَبُثَ می باشد. مرحوم طبرسی در تفسیر خود، ده مورد معنی را در زیر آن می آورد. در مجموع می توان گفت هر كدام از آن موارد به جنبه ای از آن اشاره دارد.

واژه طوبا به همراه مشتقّاتش پنجاه بار در قرآن كریم به كار رفته است. خود این واژه، به طور اختصاصی در آیه 29 «سوره رعد» آمده است:

طوبی لَهُم و حُسنُ مَآب

1-9. طوبا و حضرت فاطمه سلام الله علیها

در مورد تولّد حضرت فاطمه سلام الله علیها و كیفیت پیش از آن و همچنین زندگی و ازدواج آن حضرت در ارتباط با شجره طوبا احادیثی آمده كه به اختصار به چند مورد از آنها اشاره می كنیم تا پرده ای دیگر از حقیقت طوبا و نقش طوبا در تولّد آن بانو، برای ما برداشته شود.

پیش تر بیان گردید كه پیامبر اكرم صلّی الله علیه و آله و سلم ماجرای ورود به بهشت و خوردن میوه درخت طوبا و تبدیل آن به نطفه صدّیقه كبرا سلام الله علیها را برای عایشه و (زنان دیگر خویش) بیان كرد. در آخر حدیث آمده:

فَكُلَّما اِشتَقتُ اِلی الجَنَّةِ قَبَّلتُها وَ ما قَبَّلتُها الّا وَجدتُ رائحةَ شجرةِ طوبی مِنها، هِی حوراءُ انسیةُ؛

پس هر گاه كه مشتاق بهشت می شوم، او را می بوسم و بوی درخت طوبا را استشمام می كنم. او [حضرت فاطمه سلام الله علیها] فرشته ای با ظاهر انسانی است.

این حدیث، بسیار مشهور و معروف است كه بیان می كند حضرت فاطمه سلام الله علیها چه تناسبی با درخت طوبا دارد. فاطمه زهرا سلام الله علیها در حدیثی این گونه معرفی شده است:

الصدّیقةُ الكبری، راحةُ روحِ المصطفی، حامِلةُ البَلوی مِن غیرِ فزعٍ وَ لا شَكوی وَ صاحِبَةُ شَجَرَةِ طُوبی؛

صدّیقه كبرا، آرامش روح پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم و حمل كننده بلاها بدون گِله و شكایتی و جزع و فزع و صاحب درخت طوبا است.

صدّیقه طاهره، حضرت فاطمه سلام الله علیها در خطبه مفاخره خود با همسرش امیرالمؤمنین، علی علیه السلام در عباراتی خود را این گونه معرفی می كند:

انا ثمرةُ فُؤادِهِ [فؤادِ النّبی صلّی الله علیه و آله و سلم] و عُضوٌ مِن اَعضائِهِ و غُصنٌ مِن اَغصانِهِ… انا اِبنةُ سدرةِ المنتهی… اَنَا الشَجَرةُ الّتی تخرُجُ آكلُها، اَعنی الحسنَ علیه السلام و الحسینَ علیه السلام؛

من میوه قلب پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم و عضوی از اعضای او و شاخه ای از شاخه های آن هستم. من دختر سدره المنتهی هستم. من درختی هستم كه میوه هایش خارج می گردد؛ منظورم حسن علیه السلام و حسین علیه السلام است.

در مورد ازدواج حضرت امیرالمؤمنین، علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها «مَرَجَ البَحرَینِ یلتَقِیانِ» باید گفت كه چون حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها صاحب عصمت بود، كُفو او نیز باید صاحب عصمت باشد و مرد غیر معصوم را بر زن صاحبِ عصمت راهی نیست. در ازدواج آنها همانند ازدواج پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم و حضرت خدیجه سلام الله علیها آمده كه «درخت طوبا» از جانب خداوند دستور یافته كه دُرهای خود را نثار بهشتیان كند. در اینجا بود كه پیك مخصوص، پیدایش حسن علیه السلام و حسین علیه السلام را در اثر این ازدواج به پیامبر گرامی صلّی الله علیه و آله و سلم نوید می دهد:

سَیولدُ مَنها وَلَدان سَیدا شِبابِ أهلِ الجنَّةِ و بِهِما تَزَینَ اهلُ الجنّه؛

از آن ازدواج، دو سرور جوانان اهل بهشت متولّد خواهند شد كه به وسیله آن دو مولود، اهل بهشت تزیین می شوند.

صاحب «المناقب» در مورد درخت طوبا و ازدواج حضرت فاطمه سلام الله علیها می آورد:

نَصَبَ الجلیلُ لجبرئیل مِنبراً فی ظِلِّ طُوبی مِن مُتونِ زبرجدِ/ شَهِدَ الملائكةُ الكِرامُ وَ رَبُّهُم وَ كَفَی بِهِم وَ بِرَبِّهم مِن شُهَِّدِ/ وَ تَنَاثَرَت طُوبی علیهم لؤلؤاً وَ زَمرُّداً مُتَتابِعَاً لَم یعقِد/ وَ مَلاكُ فاطمةَ الذی ما مِثله فی متهم شَرَفٍ و لا فی منجِد؛

در بحث ازدواج حضرت امیرالمؤمنین، علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها علاوه بر درخت طوبا، درخت سدر نیز مأمور نثار كردن دُر ها و یاقوت های خود به میمنت این ازدواج شد.

عن جابرِ بنِ عبد الله، قال لمّا زوَّجَ رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلم فاطمةَ سلام الله علیها مِن علی علیه السلام أتاهُ ناسٌ مِن قُریش فَقَالُوا إنَّكَ زَوَّجتَ علیاً بمهرٍ خسیسٍ فَقالَ ما أَنا زَوَّجتُ علیاً، وَ لكنَّ اللهَ ـ عَزَّوَجَلَّ ـ زَوَّجَهُ…، أَوحی اللهُ إلی السِّدرةِ أن انثری ما عَلیك، وَ نَثَرت الدُرَّ و الجواهرَ و المَرجانَ…؛

از جابر بن عبدالله انصاری روایت شده است، هنگامی كه پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم، حضرت فاطمه سلام الله علیها را به ازدواج امیرالمؤمنین علیه السلام درآورد، گروهی از قریش نزد وی آمدند و گفتند: شما او را با مهر ناچیزی به ازدواج علی علیه السلام درآوردید. پیامبر سلام الله علیها فرمودند: «من او را به ازدواج علی علیه السلام درنیاوردم؛ بلكه خداوند آن ازدواج را منعقد كرد و… خداوند به سدره المنتهی دستور داد تا آنچه كه دارد بر فاطمه سلام الله علیها نثار كند. پس آن دُرّ و جواهر و مرجان خود را نثار نمود.

در «تفسیر عیاشی»، حدیثی آمده است كه مقام زهرای اطهر سلام الله علیها را این گونه بیان می كند:

لقد نَحَلَ اللهُ طوبی فی مهر فاطمه سلام الله علیها و جَعَلَها فی دار علی بن ابی طالب علیه السلام؛

خداوند درخت طوبا را در مهر حضرت فاطمه سلام الله علیها به او بخشید و آن را در خانه علی علیه السلام قرار داد.

عبدالوهّاب شعرانی در كتاب «الیواقیت و الجواهر» آورده است:

اگر تو بگویی اصل شجره طوبی در كدام منزل از بهشت است، جواب این است كه محیی الدّین در «فتوحات» و شیخ ابن ابی منصور در رساله خود گفته اند: اصل شجره طوبی در منزل علی بن ابی طالب علیه السلام است، به سبب این كه شجره طوبی حجاب مظهر نور فاطمه زهرا سلام الله علیها است. پس هیچ یك از هشت درِ بهشت و نه خانه ای و نه مكانی به آن درجه نیست؛ مگر این كه در آن شاخه ای از شجره طوبی است كه غالب مردم نمی دانند اصل آن در كجاست… و تمامیت این نعمت نیست، مگر به جهت این كه سرّ هر نعمتی كه در بهشت است و هر نصیبی كه در آن به اولیا می رسد، مُتفرِّع از نور فاطمه سلام الله علیها است.

بنابراین، مرتّب او را می بوسید و می فرمود:

فَكُلمَّا اشتَقتُ اِلی الجَنَّةِ قَبَّلتُها وَ ما قَبَّلتُها الّا وَجَدتُ رائحةَ شجره طوبی منها؛

هر گاه كه مشتاق بهشت می شوم، او را می بوسم و بوی درخت طوبی را استشمام می كنم.

نیز جمله

فَانَا اِذا إشتَقتُ اِلَی الجَنَّةِ اَدنَیتُها (فاطمه) فَشَممتُ ریحَ الجَنَّةِ؛

پس من هنگامی كه مشتاق بهشت می شوم، به او نزدیك می شوم و بوی بهشت را استشمام می نمایم.

حال به وجود حرف «ط» در این واژه ها نگاهی بیندازیم: مصطفی، فاطمه، علی بن ابی طالب. ضمن این كه در نام دیگر ائمّه حرف «ط» دیده نمی شود. از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام نقل شده كه وی به نقل از پدرانش فرمودند:

از پیامبر درباره طوبی سؤال شد. فرمود: «درختی است كه اصل آن در خانه من و شاخه های آن در خانه های اهل بهشت است.» سپس بار دیگر از حضرتش سؤال كردند. فرمود: «اصل آن در خانه علی است.» علّت را سؤال كردند. فرمود: «خانه من و علی در بهشت، در یك مكان است.»

طوبی به وجود هر سه گره خورده است. بار دیگر به حرف «ط» در این آیه دقّت كنیم. «إنّا أعطیناكَ الكوثر» فاطمه كوثر است و نور خدا «یریدون لِیطفِئوا نورَ اللهِ بِافواهِهِم…» راز فاطمه «و السرّ المستودع فیها» تا ظهور ناظر طوبی، یعنی حضرت ولی عصر عج الله تعالی فرجه شریف پا برجاست.

حيات فاطمه (س) چه در مكه و چه در مدينه سرشار از وقايع و رخدادهاى مهم فرهنگى، اجتماعى، سياسى و نظامى بود. او زندگى سياسى را از همان دوران خردسالى و در كنار پدر بزرگوار خويش آغاز كرد و در همه جبهه‏هاى رويارويى رسول خدا(ص) با طاغوت‌هاى‏ زمان خويش، همراه و پشتيبان آن حضرت بود. زمانى هم كه به مدينه هجرت و با اميرالمومنين(ع) ازدواج نمود، يار و ياور او در همه مراحل بود. در طول نه سال زندگى مشترك فاطمه و على- عليهما السلام- بيش از شصت برخورد نظامى بين پيامبر(ص) و مخالفان رخ داد كه على(ع) در بسيارى از آنها حضور داشت. حضرت زهرا(س) در اين مدت، ضمن ايفاى مسئوليت سنگين خانه‌دارى و فرزنددارى، در مواقع لازم با حضور در ميدان‌هاى نبرد به يارى رزمندگان اسلام مى‏شتافت و كارهاى خدماتى و امدادى انجام مى‏داد، به عنوان نمونه:
در ميدان جنگ احد حضور يافت و به مداواى زخم‌هاى پدر پرداخت كه به شدت مجروح شده بود. على(ع) با سپر آب مى‏آورد و فاطمه(س) زخم‌هاى رسول اللَّه را مى‏شست. خون بند نمى‏آمد. فاطمه(س) قطعه حصيرى را آتش زد و خاكستر آن را بر زخم نهاد و آن را بست. سپس شمشيرهاى پيامبر(ص) و على(ع) را شست.[1] در اين نبرد، فاطمه(س) همراه صفيّه خواهر حمزه سيدالشهداء، كنار پيكر مثله شده اين فرمانده دلاور نشست و گريست. پيامبر(ص) هم با گريه آنان گريست. آن گاه رسول خدا(ص) به آنان مژده داد كه حمزه در آسمان‌هاى هفت‌گانه، شير خدا و شير رسول خدا خوانده مى‏شود.[2]
نام گذارى يكى از مساجد هفت گانه منطقه خندق به نام مسجد حضرت فاطمه(س) نشان و يادگارى از حضور آن حضرت در جنگ سرنوشت‌ساز خندق است. در يكى از روزهاى اين جنگ فاطمه(س) قطعه نانى براى پيامبر(ص) آورد و گفت: «براى كودكان نان پختم، اين را هم براى شما آوردم». رسول خدا(ص) فرمود: «دخترم! اين اولين غذايى است كه پس از سه روز از دهان پدرت فرو مى‏رود.»[3]
چون جعفر بن ابى‏طالب در نبرد موته به شهادت رسيد، رسول خدا(ص) براى دلدارى همسر و فرزندانش به خانه او رفت. حضرت فاطمه(س) با شنيدن‏ صداى گريه از خانه جعفر بدانجا رفت و با بقيه زنان هم‌ناله شد و مى‏گفت:
«واى پسر عموى من، واى» رسول خدا(ص) به فاطمه(س) فرمود: «خانواده جعفر به عزادارى مشغولند، غذايى براى آنان تهيه كن.» فاطمه(س) سه روز غذاى خانواده شهيد را تهيه كرد كه اين عمل، سنت بنى‌هاشم شد.[4]
فاطمه(س) در فتح مكه نيز حضور داشت و به پدر و همسرش كمك مى‏كرد. در جريان بيعت زنان مشرك با پيامبر(ص) نيز حاضر بود.[5] پس از رحلت پيامبر(ص) و پيدايى رخدادهاى جديد در جامعه اسلامى، فصلى جديد از زندگى سياسى فاطمه(س) آغاز شد؛ فصلى كه با مراحل پيشين بسيار متفاوت بود و دختر پيامبر(ص) را با همه توان به ميدان سياست كشانيد.
حضرت زهرا(س) در اين فضاى مسموم و پر از آتش و خون و فتنه، علاوه بر اين كه دختر پيامبر(ص) و همسر على(ع) است، در چهره يك زن مسلمان مسئول در برابر رخدادهاى جامعه اسلامى، وارد ميدان سياست شد و با اتخاذ بهترين و مؤثرترين راه‌ها و شيوه‏هاى مبارزاتى به ايفاى رسالت الهى خويش پرداخت.
1] . سيره ابن هشام، ج3، ص 106
[2] . مغازي واقدي، ج1، ص 290
[3] . شرح نهج‌البلاغه، ابن ابي‌الحديد، ج 11، ص 39
[4] . تاريخ يعقوبي، ج2، ص 66
[5] . مغازي واقدي، ج2، ص 830