دختر خشگل عاطفه تو بغلم بود،

دستای کوچیکش رو تو دستام گرفتم، وای که چقدر هدیه های خدا قشنگن ..

سمیرا سریع گفت: بده منم بغلش کنم، همش دست توئه

دادمش به سمیرا، فاطمه ام رفت کنار سمیرا و داشت نی نی کوچولو رو ناز می کرد ..

کنار تخت عاطفه نشستم

و گفتم: به چی فکر می کنی مامان عاطفه؟!!  

لبخندی رو لبش نشست: تو فکر باباشم، کاش می موند تا بدنیا اومدنش

دستشو گرفتمو گفتم: خب میاد، مگه نگفتی قول داده دو ماه دیگه برگرده، تا دختر نازت دو ماهش بشه باباش برگشته

فقط سرشو تکون داد، بهش حق میدادم،

حالا دلتنگیای عاطفه بیشتر میشد،

اگه بلایی سر آقا هادی میومد نه تنها عاطفه همسرشو از دست میداد بلکه پدر بچه شو هم از دست میداد

کمی ساکت بودیم و خیره به سمیرا و فاطمه که سر بغل کردن بچه دعوا می کردن..

با فکری تو ذهنم گفتم: راستی اسمشو چی گذاشتین؟؟؟

لبخندی زد و گفت: اسمش رو هادی انتخاب کرده  … نرگس …

.

.

قبل اینکه عباس اینا برسن خودمو رسوندم خونه ..

بهترین لباسامو پوشیدم .. خیلی ذوق داشتم نمیدونم چرا شاید از خوشحالی به دنیا اومدن نرگس 

یا شایدم از این که عباس رو باز میتونستم ببینم … 

بعد خوردن شام عباس ازم خواست بریم بیرون قدم بزنیم،

 از این پیشنهاد یهویش تعجب کردم، باورم نمیشد برای قدم زدن با من مشتاق باشه..

 احساس میکردم خیلی زود با اومدن من به زندگیش کنار اومده ..

سریع آماده شدیم و راه افتادیم .. قرار شد از دم خونمون تا پارکی که یه نیم ساعتی با خونه فاصله داشت قدم بزنیم

?نویسنده: بانوگل نرگــــس

#بسم_رب_الشهداء

.

در ماشین و باز کردم، برگشتم نگاهی به عباس انداختم و گفتم: ممنون بابت ناهار

- خواهش می کنم من ممنونم که دعوتم رو قبول کردین

پیاده شدم، و خداحافظی کردم باهاش … 

رفت …

من موندم و چند ساعت خاطره که شد جزء بهترین خاطره های عمرم .. 

دیگه تموم شد  …

روزهای بدون عباس تموم شد، 

حالا دیگه عباس برای همیشه کنارم بود …

.

*** آن دم ڪھ با تو باشم یک ســـال هست روزے/ و آن دم ڪھ بے تو باشم یڪ لحظھ هست سالے***

.

.

.

در حال درست کردن یه دسر خوشمزه بودم? ..

مهسا و محمد هم هی میومدن ناخونک میزدن ..

با احتیاط و وسواس داشتم تزیینش می کردم، عمو جواد اینا می خواستن از شمال بیان ..

یه خونه اینجا به نام عباس خریده بودن که می خواستن بیان همینجا بمونن تا وقتی که منو عباس عروسی کنیم بریم اونجا  …
آه که بقیه چه خیالاتی داشتن برای ما دوتا، ولی من نمی خواستم به آخر این راه فکر کنم، برام زمان حال بیشتر از همه چیز اهمیت داشت،

امروز عمو اینا رو دعوتشون کرده بودیم برای شام، می خواستم تمام تلاشمو برای خوب شدن همه چیز بکنم ..

زنگ گوشیم تمرکزم رو بهم ریخت، دستامو شستم و گوشی رو برداشتم: سلام

- سلام دیوونه کجایی؟

با تعجب گفتم: تویی فاطمه؟؟

- اره دیگه

- چیشده که زنگ زدی، شماره کیه؟

- شماره مامانمه، حالا اونو ول کن بگو الان کجام

- نمیدونم!!

- نمیدونی کجام؟؟؟؟

با تعجب گفتم: حالت خوبه فاطمه جون، چیشده خب ..کجایی؟

- بیمارستان

سریع گفتم: بیمارستان؟؟؟ چیشده مگه؟؟؟

- اه نفهمیدی واقعا … نی نی مون بدنیا اومده

از خوشحالی جیغی کشیدم که مهسا و محمد با تعجب نگام کردن: وای جدی میگی ..کِی؟ بهم نگفتی چرا؟؟

-خب الان دارم میگم  .. پاشو بیا زووود

- باشه عزیزم…من اومدم

?نویسنده: بانوگل نرگــــس

دیگه هیچی نتونستم بگم، یاد بابا یک لحظه هم ازسرم نمی افتاد، آخ که چقدر دلم هواشو کرده بود ..

هوای دلم بارونی بود،

تو دنیای درونم بارون میبارید..

تا آخر راه رسیدن به رستوران هیچ کدوممون حرفی نزدیم و تو حال خودمون بودیم …

.

.

.

غذامونو سفارش دادیم، عباس هنوزم تو حال خودش بود و خیره به دستای قفل شده اش که رو میز بود، 

نمی خواستم انقدر تو خودش باشه،

برای اینکه از اون حال و هوا درش بیارم نگاهی به اطراف کردم و

 گفتم: میگما حالا لازم نبود انقدر جای گرونی بیاییم

سرشو بلند کرد و گفت: نمیدونم، من زیاد با شهرتون اشنایی ندارم، یه بار با یکی از دوستام اومده بودم اینجا، حالا دفعه ی بعد هر جا شما بگین میریم

از میان حرفاش فقط “دفعه ی بعد ” تو ذهنم پررنگ شد ..

کاش دفعه های زیادی باهم بیایم بیرون، سرشو باز پایین انداخته بود و تو فکر بود منم محو نگاهِ مرد روبروم 

پرسیدم: همیشه انقدر ساکتین؟! 

نگاهم کرد و با لبخندی گفت: نه، اگه بخوام حرف بزنم که پشیمون میشین از ازدواج با من!!

خنده ای کردم و به شوخی گفتم: الانم که

هنوز حرفی نزدین پشیمونم!!!

نگاهش جدی شد و پرسید: واقعا؟؟؟!

خاستم بحث و منحرف کنم داشت وارد جاهایی میشد که اصلا به مزاقم خوش نمی اومد ..

دلم نمی خواست بحث به جایی کشیده بشه که باز بره تو خودش ..

 نگاهی به سمت راستم کردم و گفتم: آخش بالاخره داره سفارش مارو میاره..گشنم شد از بس حرف زدم

خندید ..

و من یقین داشتم که عطر یاسِ خنده هاش تا ابد با من خواهد بود …
?نویسنده: بانوگل نرگــــس

سوالی نگاش کردم که 

گفت: منظورم اینه که چرا دارین بهم کمک می کنین،

 من اصلا قصد ندارم زندگی تونو خراب کنم، اما شما به خاطر من دارین بهترین روزای زندگی تونو که میتونستین کنار کسی که دوستش دارین بگذرونین

 دارین صرف من می کنین

یه کم نگاهش کردم، این عباس بود،

آره، مثل همیشه هم عطر یاسش رو کنارم حس میکردم،

همه چیز که سرجاش بود ..

پس چرا دنیا برام یه جوره دیگه شده بود .. 

یه رنگ دیگه ..

انگار تو این دنیا بجز عباس و هدفش به هیچ چیز فکر نمی کردم، انگار خودم دیگه مهم نبودم …

بهم می گفت روزامو با کسی بگذرونم که دوستش دارم ..

مگه من داشتم همین کارو نمی کردم!! 

دوباره نگاهمو به بیرون کشیدم و

 گفتم: شما خودخواهین آقای عباس!

با تعجب نگاهی بهم انداخت و بعد کمی مکث گفت: خودخواه؟!!! 

هنوز نگاهم به دنیای بیرون از ماشین بود که با دنیای درونم متفاوت بود، 

خیلی هم متفاوت، درون من داشت دنیایی دیگه شکل می گرفت، دنیایی که خودم هم نمیشناختم، دنیایی که داشت مَنیت منو ازم می گرفت …

- خودخواهین چون فقط خودتونو میبینین، چرا فکر می کنین من آرزویی ندارم،

منم مثل شما جوون و پر احساسم،

منم عاشق خدام، خدایی که مثل شما بی تاب دیدارشم .. اما ..

سرمو بیشتر به سمت پنجره کشیدم که نبینه اثرات بغض رو تو چشمام

- اما شما دارین به مقصدتون میرسین و منم که قول دادم تمام تلاشمو بکنم تا رسوندن شما به هدفتون،

ولی شما چی؟!

نمی خواین به من تو رسیدن به این مقصد کمک کنین …

کمی مکث کردم بغضِ تو گلوم آزارم میداد: شما سختی های راه، گرما، سرما، تشنگی، گرسنگی و زخم و درد جنگ رو تحمل می کنین برای رسیدن به شهادت ..

 اما من که یه دخترم چی؟! 

من باید چکار کنم، چجوری آروم کنم این دل بی تابم رو ..

کدوم راه رو برم تا به خدا برسم، از کجا برم، راهمو از کجا پیدا کنم … 

شایدم، شایدم باید برای رسیدن به خدا تنهایی و رنج هایی رو تحمل کنم که میدونم سفید میکنه محاسن یه مرد رو!!

بعد کمی مکث که سعی میکردم بغضِ تو گلوم رو مهار کنم و از ریزشش روی گونه هام جلوگیری کنم گفتم: 

غم انگیزه آقای عباس، نه!  ..

 شهادت مردایی که میرن و خانواده هایی که می مونن و هر روز با یاد اونا شهید میشن …

?نویسنده: بانوگل نرگس

#بسم_رب_الشهداء

نگاهم به بیرون بود، 

به خیابون …

به آدمایی که میومدن و میرفتن، هر کدوم مشکلات خودشونو داشتن، اصلا چرا مشکل داشتن؟؟؟؟

انگیزه و هدفشون از زندگی چی بود …

چی می خواستن از این دنیا ..

پول؟؟ مقام؟؟  تفریح؟؟  دنبال چی بودن؟؟؟

چرا انقدر سرشون گرم بود،

گرمه هیچی!!

.

 چشمامو رو هم گذاشتم تا دست از این فلسفه بافیام بردارم نگاهی به عباس کردم و برای اینکه سر صحبت رو باز کنم

 پرسیدم: در چه موردی می خواستین باهام صحبت کنین ..

در حالی که سعی داشت تمام حواسشو به رانندگیش بده 

گفت: در مورد جواب مثبت تون، راستش واقعا من اینجوری فکر نمی کردم

.

باز گفت جواب مثبت!!  احساس پشیمونی داره بهم دست میده?

.

 پرسیدم: چه جوری؟!!!

- همین که بعد ازدواج مادرم راضی بشن به رفتنم، فکر می کردم بدتر میشه و ازدواج پاگیرترم میکنه

نفسم رو بیرون دادم که بیشتر شبیه آه بود …

نیم نگاهی بهم انداخت و

 پرسید: به نظرتون الان راضی میشن؟؟

شونه هامو به علامت ندونستن بالا انداختم و گفتم: نمیدونم، نمیدونم واقعا، همه چیزو باید بسپارین به خودش

- به کی؟؟

- به همونی که انقدر بی تابین که برین پیشش

کمی مکث کردم و گفتم: خدا رو میگم

با تعجب گفت: خدا!! 

- اره دیگه، مگه دنبال شهادت نیستین، خب شهید هم میرسه به خدا، کنار خدا قرار میگیره، میشه اولیاء الله …

چیزی نگفت، کمی به سکوت گذشت نمی دونستم به چی داره فکر میکنه، اما من تو ذهنم شهادتی رو ترسیم می کردم که شاید هیچ وقت نصیب من نمیشد …

 بعد چند لحظه سکوت گفت: و شما چی؟؟؟

?نویسنده: بانوگل نرگــــس

​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس

بعدم لبخند معنا داری زد و بلند گفت: خداحافظ عزیــزم

و رو به عباس گفت: خداحافظ آقای یا…

سریع گفت: یعنی آقای عباس

و بعد ازمون دور شد، نفسی از سر آسودگی کشیدم داشت کم کم لو میداد منو 

عباس هنوز لبخند میزد .. از چی خنده اش گرفته این بشر ..

 چادرمو مرتب کردم و گفتم: کاری داشتین که اومدین دم دانشگاه

سری تکون داد و گفت: بله، میخواستم مجددا معذرت خواهی کنم و اینکه ناهار دعوتتون کنم

- من که دیشب گفتم تقصیر من بود اصلا، دیگه ناهار لازم نیس

- نه نه … خب میخوام کمی بیشتر باهاتون حرف بزنم در همین موردی که تو پیامتون اشاره کردین، گفتم که حضوری باید باهاتون صحبت کنم

- باشه، فقط باید به مامانم بگم

در حالیکه در ماشین رو باز می کرد گفت: خودم با مادرتون حرف زدم خبر دارن شما ناهار نمیرید خونه

با تعجب نگاهش کردم پس کلا هماهنگ کرده اومده

، یاد اون روز تو پارک افتادم که بهم گفته بود برای حرف زدن با من از محمد اجازه گرفته،
 آخه این چقدر می تونست متشخص باشه!!! 

سوار ماشین شدیم و راه افتادیم ..

?نویسنده: بانوگل نرگــــس

​?رمـــــان: در حوالـےعطــرِیــاس

یعنی روزی رسید که عباس منتظر من باشه؟!

وای چی داشتم میگفتم …

فکر کنم کم کم دارم بقول سمیرا خل میشم…

از فکر و خیالاتم دست برداشتم، در حالی که داشتیم به عباس نزدیک میشدیم

 گفتم: سمیرا! جونِ هر کی دوست داری سنگین رفتار کن آبروم میره ها .. جون معصومه اون موهاتم بکن تو

خندید و گفت: باشه بابا بیا اصلا رومو هم میگیرم

_کوفت، جدی گفتم

_ عه خب بیا حالا ببین من چه خانم متشخصی میشم

نفسمو آروم دادم بیرون ..خدا به خیر کنه .. عباس تا متوجهمون شد سلام کرد

سمیرا زودتر از من گفت: سلام علیکم، خوب هستین شما، معصومه جون همیشه خیلی تعریفتونو میکنه، ماشاالله خیلی از تعریفاش بهترین

دست سمیرا رو محکم فشار دادم، این دختره امروز آبرومو نبره دست بردار نیست …

عباس در حالی که سرش پایین بود ابروهاش کمی از تعجب رفت بالا .. ای خدا بگم چیکارت کنه سمیرا

خواستم چیزی بگم که باز زودتر از من گفت: ای وای راستی خودمو معرفی نکردم، من سمیرا دوست معصومه هستم، واقعا تبریک میگم این پیوند رو به هردوتون، بخصوص به شما ..

باز دستشو فشار دادم که دو دقیقه ساکت شه که بلند گفت: عه چی گفتم مگه دارم تبریک میگم

عباس با لبخند سرشو آورد بالا نگاهش بهم افتاد که سرخ شده بودم از خجالت و استرسِ حرفای سمیرا، خنده اش گرفته بود این آقای یاس!!

بزور لبخندی زدم و قبل اینکه سمیرا بیشتر از این بخواد ضایعم کنه رو به سمیرا گفتم: عزیزم فردا میبینمت، خداحافظ

نگاهی بهم انداخت و آروم جوری که من بشنوم کنار گوشم گفت: ای شووَر ندیده بدبخت!!

?نویسنده: بانوگل نرگــــس

تا آخر کلاس سمیرا عروس خانم صدام می کرد، کم کم همه ی بچه ها داشتن می فهمیدن، امان از دست سمیرا!

از دانشگاه میومدیم بیرون رو به سمیرا گفتم: یعنی تو آدم نمیشی نه؟

در حالی که آبمیوه شو می خورد گفت: مگه چیکار کردم، فقط عروس خانم رو به همه معرفی کردم

چشم غره ای بهش رفتم و گفتم: باشه عزیزم به زودی تلافی می کنم .. بالاخره نوبت تو ام که میرسه

- خب چیه مگه؟؟ دوست دارم عروس خانم صدات کنم .. مگه عیبی داره

چپ چپ نگاش کردم، درحالی که به سمتی اشاره می کرد گفت: نگاه کن اونجا رو

متعجب نگاهمو چرخوندم به سمتی که اشاره می کرد، با دیدنش تعجبم چندین برابر شد

_میگما آشنا نیس به نظرت انگار جایی دیدمش؟؟! 

لبخندی رو لبم نشست: خانم انیشتین آقای یاس هستن ایشون

لبخند عمیقی رو صورتش نشست 

گفت: جون من، وای، من تا حالا از نزدیک ندیدمش بیا بریم سلام کنیم بهش

با چشمای گرد به سمیرا نگاه کردم

 که گفت: اه بیا دیگه بی ذوق، می خوام دومادی شو تبریک بگم

یعنی انگار نه انگار که من وجود دارم، دستمو گرفت و منو دنبال خودش کشوند، وایی از دست رفتارای سمیرا .. داشتیم میرفتیم سمت عباس که تکیه داده بود به ماشینشو منتظر بود انگار!

یعنی واقعا منتظر من بود!!!

?نویسنده: بانوگل نرگــــس